Droga Pani Aniu! Szanowna Pani Anno Walentynowicz!

   Jeśli ktoś zechce w internetowej wyszukiwarce wpisać hasło „Walentynowicz” otworzą mu się dziesiątki tysięcy najróżniejszych miejsc, utworzonych między innymi przez Pani historię. Jeśli ktoś wpisze hasło „Walentynowicz + zdjęcie”, wśród tych tysięcy internetowych miejsc, pełnych słów, obrazków, fotografii, zobaczy również to jedno zdjęcie. Zdjęcie szczególne. Zdjęcie które jest tam gdzie jest każdego dnia, żeby dawać świadectwo zwycięstwa człowieka. Zdjęcie, które dziś znalazło już swoje miejsce nie tylko w historii Internetu. I następujące słowa: „… ten smutny, szary teren Stoczni, sfotografowany w prostej perspektywie, a na pierwszym planie, w samym środku stoi Anna Walentynowicz, siwa, w okularach, w skromnym płaszczu, podparta na jednej inwalidzkiej kuli. Ani smutna, a nie wesoła, ani zamyślona. Stoi i patrzy prosto w oko kamery”.

   Ta Pani postać, tak piękna, w tej pięknej, szarej i smutnej Stoczni, w ogromnym stopniu, wypełniła to czym stał się dziś Salon24, a więc i my wszyscy, którzy jesteśmy tu dziś z Panią, ale przecież i dla Pani.

   Ktoś bardzo niedawno, poruszony falą tych wszystkich przykrości, kórych nam się nie szczędzi, umieścił na jednym z blogów montaż fotografii, o której mowa. I na tym zdjęciu wciąż widzimy Panią, tę sama „siwą, w okularach, w skromnym płaszczu, ani smutną, ani wesołą, ani zamyśloną”, tyle że już nie na terenie Stoczni, ale wśród nowoczesnych domów nowego świata.

   W dniu urodzin chcieliśmy Panią zapewnić, że będziemy robić wszystko, by to drugie zdjęcie okazało się jedynie ponurym żartem i tylko głośnym ostrzeżeniem. I żeby pozostała Pani w pamięci Narodu właśnie jako Pierwsza Dama tego co stworzyło naszą polską nadzieję i naszą wielkość. Żeby przede wszystkim Polacy, widząc nazwisko Walentynowicz, nie mieli wątpliwości, że oto nazwisko osoby, która tę walkę rozpoczęła i która tej walki stała się symbolem i która tą właśnie swoją walką doprowadziła do wszystkiego tego, co Polska i co Europa dziś może dobrego o sobie powiedzieć. I że zrobiła to w żaden sposób nie dla własnej chwały, o czym wciąż – paradoksalnie –  niekiedy z taką goryczą musimy się przekonywać.

   I życzymy, żeby w swoim jeszcze bardzo długim życiu miała Pani okazję nie raz się przekonać, jak ta odwaga, ta siła i ta dobroć potrafiła uczynić świat lepszym.