Zbrojne ramię partii (2)

godziemba, śr., 07/03/2012 - 07:29

Dowództwo Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego bardzo dużą rolę przykładało do właściwego wyszkolenia politycznego żołnierzy, tak aby każdy „kabewiak” postrzegany był w społeczeństwie jako zdyscyplinowany, twardy, świetnie wyszkolony bojowo i politycznie żołnierz, ponad wszystko ceniący bezpieczeństwo Polski Ludowej.

„Żołnierz KBW – czytamy w jednej z dyrektyw – musi być uzbrojony politycznie, musi być uodporniony na każdy przejaw wrogiej propagandy. Musi być wychowywany w duchu miłości do demokracji i głębokiej nienawiści do wrogów demokracji”. W innej podkreślono natomiast, iż taki żołnierz na pewno „nie cofnie się przed wypełnianiem włożonych nań obowiązków; spełni swe zadania bez względu na niebezpieczeństwo i przeciwności, mężnie wystąpi w każdym wypadku, działając według rozsądku”.

W rozkazie z 23 października 1945 roku gen. Kieniewicz wskazywał, iż „sytuacja polityczna w kraju wymaga wzmożenia szkolenia polityczno-wychowawczego żołnierzy Wojsk Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Jednostki nasze wystąpiły do akcji przeciw faszystowskim bandom w kraju. W tych warunkach żołnierz nasz musi być świadom celów walki, musi zrozumieć, że broni on Polski demokratycznej przed zakusami wrogów wewnętrznych, przed reakcją. Musi być świadom tego, że demokracja jest jedyną gwarancją istnienia Polski niepodległej”.

Nic więc dziwnego, iż Zarząd Polityczno-Wychowawczy KBW stanowił oczko w głowie gen. Kieniewicza, który zadecydował o włączeniu w jego struktury redakcji, wydawanej od czerwca 1944 do maja 1945 gazety frontowej 4 DP „Do Boju”, której nazwa została zmieniona „Na Straży”. Nowa nazwa tygodnika została przejęta z gazety 2 Brygady Zaporowej, wydawanej przez jej oddział polityczno-wychowawczy. Zastępca dowódcy 2 Brygady Zaporowej mjr (potem płk) Antoni Punda został w końcu czerwca 1945 roku szefem Zarządu Polityczno-Wychowawczego KBW.

W pierwszym numerze redakcja „Na Straży” podkreśliła, iż tygodnik „odzwierciedlać będzie życie, naukę i działalność naszego Korpusu. Na łamach „Na Straży” zamieszczone będą artykuły, opowiadania, wrażenia, opisy operacji i wiersze opracowane ręką naszych oficerów i żołnierzy”. Podstawowym zadaniem pisma miało być oczywiście podniesienie „poziomu polityczno-moralnego w szeregach naszego Korpusu” , który miał stać „na straży ładu i bezpieczeństwa w Odrodzonej Polsce”.

Pismo publikowało utwory „literackie” żołnierzy Korpusu. W jednym z nich szer. Stanisław Dąbrowski tak opisywał właściwy stosunek do pokonanego wroga klasowego:

„Nam potrzeba splunąć w gardło gada,

Gdy się korzy i o łaskę płacze

Kopnąć nogą niech – wije się z bólu…

Niech nad ścierwem kruk głodny zakracze!

Nam nie wierzyć w jego obietnice,

Ni w pokorne ślepia wywracanie,

Mieczem zdusić podłe serce bicie

Niech nie znamy słowa: „Wybaczanie”.

W innym A. Bogdanowicza, opiewano walkę z „reakcyjnym podziemiem”:

„Grały Kaemy bandyckie

O szarym świcie wśród sosen

Nie drżał nasz żołnierz o życie

Honor i odwaga go niosły.

Rozbijał bunkry, meliny

W śniegu trwał na zasadzkach

Tropił podłą „zwierzynę”

W domach lasach na schadzkach

(…)

Ludowy dowódca ich szkolił

Dlatego silni, uparci

Nie złamać ich męstwo, ich woli

Bo siły czerpią swe z Partii.

Czujnie patrzą bystre oczy

W gęstą nocy czerń

Może pragnie wróg przekroczyć

Płot – nim przyjdzie dzień.

Może pragnie wróg podstępny

Miłych słówek gry,

Lub kieliszkiem wódki wstrętnej

Uśpić czujność twą.

Słuch wytężaj, wypatrz oczy,

Czujnie fabryk strzeż

Drogą starszych braci kroczysz –

Ich za przykład bierz.

(…)

Pomnik dla nich – nasze pieśni

I broń co nigdy nie zawiedzie

I pewność ta, że hańba wrześniowa

Nigdy już kraju nie nawiedzi”.

Oprócz politycznych tekstów, „Na Straży” publikowało także „radosne” piosenki dotyczące codziennej służby:

„Borem lasem – polem złotym, Serpentyną siwych dróg

Przez upały i przez słoty

Idą chłopcy z KBW

Wiatr na niebie gra obłoki

Prosto z piersi niesie śpiew

Przez ojczysty kraj szeroki

Przez puszystą zieleń drzew.

Ani żar ani mróz, ani ogień

Ani łzy, dziewcząt łzy, tak nam drogie

Ani śmierć, ani wróg

Nie wstrzymują nas

Żołnierzy z KBW

Grzmią maszyny, lśnią pepesze

Wrogom naszym przyszedł kres

Niech gorące bije serce,

Towarzyszu, naprzód śpiesz

Do wodzenia ukochana

Do widzenia miła ma

Gwiazdą błyska nocka parna

W mokrym oku błyszczy łza”.

Utwory te, wielokrotnie czytane na zajęciach polityczno-wychowawczych, miały zbudować swoisty „esprit de corps” oraz wzbudzić poczucie dumy z faktu służenia w KBW.

O znaczeniu pisma dobitnie świadczą słowa kolejnego dowódcy KBW gen. Konrada Świetlika, który dziękując zespołowi redakcyjnemu, apelował był on motorem „który pobudzać będzie żołnierzy do szlachetnego wysiłku zapewnienia krajowi spokoju i bezpieczeństwa”. Zalecał także, aby tygodnik dalej wychowywał i szerzył wśród żołnierzy „idee demokratyczne, pielęgnował i przekazywał najwspanialsze momenty walki Korpusu o utrwalanie zdobyczy demokratycznych Polski Ludowej”.

Inny dowódca KBW gen. Wacław Komar podkreślał natomiast, iż „Na Straży” „potrafiło nie tylko odzwierciedlać życie i wydarzenia zachodzące w naszym Korpusie, ale także spełniało rolę inicjatora i organizatora rzesz żołnierzy do realizacji zasadniczych wytycznych naszej Partii i rozkazów wyższych przełożonych, zyskując uznanie oficerów, podoficerów i szeregowców”.

Mimo wielu wysiłków propagandowych znaczna część Polaków słusznie postrzegała KBW jako istotny element aparatu terroru komunistycznego, dzięki któremu komuniści sprawowali władzę w Polsce. Biorąc pod uwagę cel powołania i całą działalność Korpusu, bez wątpienia można określić go mianem „pretorian władzy ludowej”.

Wybrana literatura:

H. Dominiczak – Organy bezpieczeństwa PRL 1944-1989. Rozwój i działalność w świetle dokumentów MSW

M. Jaworski – Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego 1945-1965

A. Kister – Pretorianie. Polski samodzielny Batalion Specjalny i Wojska Wewnętrzne 18 X 1943-26 III 1945

Rok pierwszy. Powstanie i działalność aparatu bezpieczeństwa publicznego na Lubelszczyźnie (lipiec 1944 – czerwiec 1945)

godziemba - blog
Zaloguj się, by odpowiadać

Etykietowanie:

3 komentarze

1. Oficerami KBW byli także weterani AK np. Edward Pindych prezes L

Andrzej Tym, śr., 07/03/2012 - 14:46

Lubelskiego Oddz. Zw. Żołnierzy 27 Wołynskiej Dyw. AK (gdy ujawniono jego "teczkę" pozostał prezesem nawet mimo sprzeciwu wszystkich innych zyjacych) lub W. Goldman (później więziony) Prezes Zw. Żołnierzy AK (nie "sświatowego" lecz kanapowego), którego obecnym prezesem jes monopolistka na publikacje informacji z akt sadów wojskowych Na Zamku Lubelskim w latach 1944-56 w ksiażkach sponsorowanych przez abp Pylaka (TW "Teolog") i ś. p. abp Życińskiego (TW "Filozof"). Obqaj byli Wielkimi Kanclerzqami KUL i przyjaciółmi prof Kloczowskiego byłego prezesa Instytutu Historii AK na KUL.
Warto jednak wspomnieć wiceministra ON w czasach Rokossowskiego gen Freya-Bieleckiego, którego mozna by uważać (gdyby nie informacje o Józefie Światło vel Izaaku Fleichsfarbie wysłanemu w 1953r do Radia Wolna Europa w celu inicjowania rozkładu systemu, który spełnil juz swe historyczne zadania) za przywódcę jedynego poza wielkopolskim udanego "powstania narodowego". W 1956r oglosil alarm dla KBW i Jednostek Naedwiślańskich przeciwko ewentualnej agresji ZSRR i oficjalnie ostrzegł o swym rozkazie zestrzeliwania wszystkich samolotów sowieckich naruszajacych obszar powietrzny PRL (PRL miał wtedy wzglednie silne lotnictwo) a także wydał rozkaz rozstawienia kozłów hiszpańskich na lotniskach jakoby majacych być wykorzystanymi do inwazji. Rokossowski wrócił so ZSRR a Gomułka moze z wdzieczności dla Freya-Bieleckiego wypędził go do Izraela w 1968r razem z całym Dowodztwem Wojsk Lotniczych i kadrami Instytutu Badań Jądrowych.
Po studium wojskowym na ćwiczeniach spotykałem rezerwistow ze zlikwidowanego juz KBW, kltórzy mówili o nastrojach bardzo patriotycznej gotowosci do walki z ZSRR w 1956r
Niestety działalność kombatancka weteranów AK-KBW słuzy raczej moderowaniu historii w duchu abp Zycińskiego, Michnika i Mazowieckiego. W Lublinie w 210r. pod preteksrtem budowy mogiły symbolicznej na dczęsci resztek najwieksze4j mogiły zbiorowej wieźniów Zamku formalnie z lat 1944-46 zlikwidowano pozostałe jej części i szczątki (bez obecnosci prokuratora IPN I PROTOKOŁU) z inicjatywy oszustki z tytułem "kustosz Pamięci Narodowej IPN" na wniosek 28 notabli (prezesów kombatanckich, historyków i innych "patriotów" z częściowo negatywnych selekcji i kreacji) z "Komitetu Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa przy Wojewodzie".