TEST JEST JUŻ ZAKOŃCZONY I

Oto obfity fragment:

• Komunistyczna "cybernetyka społeczna" uznawała zawsze, do dzisiaj uznaje pogardę i nienawiść szowinizmów narodowych jako „skuteczne narzędzie sterowania” społeczeństwem.

Cudem tradycji Rzeczpospolitej Obojga Narodów, ciągle żywej w polskim „społeczeństwie alternatywnym” jest nie uleganie tej polityce.

Polityka divide et impera była przecież stałym narzędziem rządzenia PRL - od 1939 roku, do dzisiaj. Nie chodzi tylko o relacje polsko-niemieckie, albo polsko-żydowskie. Chodziło o konfliktowanie i tworzenie podziałów, zostawianie konfliktogennych pułapek, prowokacji i trwałych mechanizmów umożliwiających sterowanie konfliktami, ich wywoływanie i prowokowanie. To były relacje polsko-rosyjskie, polsko-ukraińske, polsko-czeskie, wszelkie narodowe problemy w całej Europie wschodniej, ale także i wewnętrzne polsko-polskie. W tym celu komuniści próbowali pielęgnować i stale zasilać podziały regionalne, wprowadzać nowe źródła sporów i niechęci. Problem Polaków na „Ziemiach Odzyskanych”, pokłosie akcji Wisła, to tylko przykłady bezspornych faktów historii wojen polsko-polskich. Ordynarne operowanie antysemityzmem, było widoczne przez wszystkie lata PRL-u, od 17 września 1939 roku. To widać gołym okiem, nie trzeba się specjalnie wysilać, aby to zauważyć. Rok 1968 był jedynie wyróżniającym się i szerzej znanym zdarzeniem w tej polityce. Można powiedzieć zwięźle. Antysemityzm jest zaczepną bronią wielu szowinizmów na świecie, z komunistycznym zakłamanym internacjonalizmem na czele.

Jest jeden bardzo ważny wniosek, ujawniający bardzo intrygujący fakt. Agresywna, antypolska napaść, niegodnie wykorzystująca problem antysemityzmu jako antypolską broń zaczepną wciąż ponosi klęskę. Pomimo szalonych wysiłków, mimo ciągłego bębnienia i wciąż powracających kolejnych prowokacji – figa. Nic z tego. Możecie sobie panowie prowokatorzy skoczyć.

Napisałem na początku to, co mówi elementarna wiedza socjotechniczna. Zwykła taktyka praktyki społecznej polega na wzmacnianiu tego, co w ludziach pozytywne i osłabianiu tego, co negatywne. W kwestii relacji polsko-żydowskich cały polski mainstream przyjął taktykę dokładnie odwrotną. W domenie publicznej bezspornie to widać.

Jedyna rozsądna interpretacja tego stanu rzeczy jest następująca. Cel tej kampanii jest odwrotny

Taktyka tej polityki polega na wzmacnianiu, poszukiwaniu i pobudzaniu tego co w Polakach negatywne, a osłabianiu, ignorowaniu i gnojeniu tego co pozytywne.

Taka polityka może być skomentowana słowami jednego z jej żołnierzy, Janusza Grossa, który otwarcie powiedział, że napisał książkę, aby „odebrać Polakom dumę z faktu, że są najliczniejszym narodem, pośród sprawiedliwych tego świata”. Dlatego o pięknej działalności Pani Ireny Sendlerowej dowiedziały się przez przypadek dzieci szkolne w USA, a o Jedwabnem bębniły wszystkie media przez parę lat. Zadziwiające było to, że polska polityka musiała wiedzieć o roli Ireny Sendlerowej w ratowaniu polskich Żydów, bo Władysław Bartoszewski musiał wiedzieć o jej wojennej aktywności. Wiedział, ale nie powiedział.

Mamy do czynienia z nieustającą systematycznie wznawianą kampanią, przypominającą jedzenie kaszy szpilką. Pracowite rozdłubywanie, intensywne poszukiwanie, nanizywanie koralików, wciąż w trudnej służbie, w nieustannej walce z polskim patriotyzmem, który jest traktowany jako świadectwo polskiej podłości. Pracowite poszukiwanie, by z każdego kłopotliwego ziarenka zrobić możliwie największą awanturę.

Od 1989 roku dręczący problem polskiego nacjonalizmu, rasizmu i ksenofobii nie schodzi z pierwszych stron gazet. Władysław Bartoszewski, Adam Michnik, Jerzy Jedlicki, Janusz Gross, reporterzy Policji Myśli wciąż na tropie. Każda z takich prowokacji, to wiele miesięcy i lat usilnego wędrowania w cyrkowym wozie, od miasta do miasta, od konferencji do głośnego czytania, cierpliwa wędrówka prawie jak kiedyś Uniwersytetów Latających, niosąca jedyne posłanie, hiobową wieść o obrzydliwej polskiej duszy, o jej wrednej nazistowskiej posturze, o zakłamanym polskim charakterze. Tak przecież wyglądała kampania promująca ostatnia książkę Pana Grossa. Takie są po prostu fakty.

Pojawienie się realnej pretensji i niechęci, byłoby normalną reakcją na systematyczne prowokowanie, byłby to naturalny efekt nieustannego drażnienia i pobudzania najniższych ludzkich instynktów. To się kiedyś wreszcie powinno udać. Akcja powinna wywołać reakcję.

Osiągnięty skutek nie przekracza statystycznej istotności. Na kilka milionów Polaków nawet 1000 przypadków rocznie, to zaledwie coś poniżej promila. Zorientowałem się nagle, ku swojemu zdziwieniu, że Polaków jest trochę więcej, raczej kilkadziesiąt milionów. A 1000 przypadków antysemickich ekscesów, to chyba statystyka od 1985 roku. Wybryków i zdarzeń o charakterze rasistowskim było w Polsce chyba mniej przez ostatnie trzydzieści lat, niż w niejednym niemieckim landzie zdarza się przez tydzień.

To jest ten polski cud, o którym wczoraj pisał zbyszekmad. To jest dowód na dalsze istnienie „alternatywnego społeczeństwa”, w którym wciąż żywa jest tradycja „Rzeczpospolitej Obojga Narodów”.

Powyżej jest przedruk komentarza do felietonu: sierp "Żeby Polska była Polin", 10 maja 2019 [link]

"Jeśli przyjąć, że kampania wyborów do parlamentu europejskiego była testem, przygotowującym do rzeczywistego rozstrzygnięcia realnej gry o władzę, to już widzimy, że wynik tego testu już jest potwierdzony, we wszystkich politycznych wyborach aż do końca 2020 roku, a sam test powinien być już zakończony".

Musimy pamiętać, że pierwszym ruchem ogólnoświatowym w historii było chrześcijaństwo. Oczywiście Kościół jest instytucją religijną ale jeszcze do niedawna ( w skali historycznej) miał pośrednie ale przemożne wpływy polityczne. Najciekawiej o tym na czym polegała władza Kościoła pisała O.Fallaci w książce pt. "Kapelusz cały w czereśniach". Inne, późniejsze ruchy polityczne, głownie wywodzące się z masonerii usiłują zdobyć podobną władzę. W tym celu muszą wymazać z pamięci społecznej dorobek chrześcijaństwa.
Znaleźli słaby punkt, czyli 10-te przykazanie. Jeszcze jak czytamy św. Pawła to z łatwością zauważymy, ze on zna jedno przykazanie "Nie pożądaj". My znamy już dwa. Jedno dotyczące pożądania dóbr materialnych a drugie dotyczące pożądania seksualnego. Jest to dość istotne, bo sprawy obyczajowe w Ewangelii są traktowane marginalnie. Ten sam św. Paweł mówi wyraźnie,"nie mam nakazu pańskiego co do dziewic ale mnie się wydaje..." W Kościołach jest czytana przypowieść o jawnogrzesznicy, której Chrystus nie potępił. Wracając jeszcze do św.Pawła to za szczególny wymóg by ktoś mógł być diakonem wymienia on fakt, że kandydat "jest mężem jednej żony". Oczywiście nie wynika z tego akceptacja dla faktu posiadania kilku żon ale też nie wynika z tego potępienie takiego zdarzenia. Ta kwestia nabrała szczególnego znaczenia po pierwszej wojnie światowej. W Anglii została istotnie naruszona równowaga płci. Młode kobiety musiały więc jakoś podzielić miedzy siebie tych nielicznych mężczyzn, którzy przeżyli. Okazało się, że w ramach chrześcijańskiego porządku społecznego jest to niemożliwe, bo już od dawna 10-te przykazanie żyło swoim życiem. W rezultacie porzuciły chrześcijaństwo. Zarówno wtedy jak i obecnie, jak ktoś mówi o grzesznym życiu to ma myśli przede wszystkim właśnie sprawy obyczajowe. Oczywiście, rozwiązłość jest potępiana, jest grzechem ale wcale nie jest, ani najważniejszym, ani najbardziej powszechnym, nie mniej jednak jest najsilniej akcentowana więc inne grzechy o wiele bardziej powszechne znikają w jej cieniu. W rezultacie, w świadomości powszechnej obraz Chrześcijaństwa jest wykoślawiony a przez to Chrześcijaństwo nie jest tak skuteczne jako doktryna społeczna jak być powinno.
Nawiasem mówiąc kultura Polska jakoś zdołała przechować cały dekalog. Bo jak mi się wydaje to 10 przykazanie zostało podzielone, po to by pierwsze przenieść do preambuły Dekalogu i w całej Europie nie było nic nagannego, że jeden służył drugiemu, natomiast Konfederaci Barscy śpiewali "U Chrystusa my na ordynansach..."
Wydaje się więc, że powodem słabości kultury chrześcijańskiej jest właśnie zbyt samodzielne interpretowanie Objawienia. Pojawia się wiec pustka, którą ruchy satanistyczne wypełniają wcielając w życie antyewangelię Seneki. To ciekawe, ale gdy Chrystus odrzucił pokusy szatańskie, czyli tak na prawdę największą w dziejach świata łapówkę, wszystko to czym Chrystus był kuszony otrzymał właśnie Seneka.
My nie damy sobie rady z ruchami satanistycznymi jeśli nie będziemy wiedzieli o co w tym wszystkim chodzi, co jest celem naszych przeciwników a co jest naszą słabością.
Natomiast prof. Pawełczyńska aczkolwiek nie mówi nic sprzecznego z tym co piszę, ale też nie widziała tego nigdy w ten sposób. Dla niej kwestia służby drugiemu nie była tak ważna. Za młodu była związana z ruchami narodowymi silnie akcentującymi podległość, później tworzyła mimo wszystko miała epizod wspópracy z czerwonymi i wyciągnęła z tego wniosek, mówiąc w skrócie, że trzeba bardzo uważać komu się służy. Dopiero przed samą śmiercią, podobno zaczęła się zastanawiać, czy kwestia służebności przełożonego wobec podwładnego nie jest realizacją równości ludzi, nie jest po prostu zrównoważeniem nazwijmy to pozycji społecznej ale o ile wiem nic na ten temat już nie pisała.