Słowa Jean-Claude Junckera, szefa grupy unijnej, o tym, iż Grecja straci suwerenność i wiele miejsc pracy, aby spełnić kryteria udzielonej pomocy, doprowadziły do wrzenia i protestów w Grecji.

ZDF Wiadomości . 

Juncker: Griechen verlieren  Souveranitat.*

Suwerenność Greków staje się ograniczona, wyjaśniał  Juncker i zapowiedział wysłanie ekspertów z wszystkich krajów strefy euro. 11. lipca  powinien być rozstrzygnięty  drugi pakiet pomocowy Juncker niemieckiemu czasopismu Focus w wywiadzie opublikowanym w niedzielę.

Szef ADEDY Spyros Ppapspyros uważa, że słowa Junckera były nie na miejscu. – Pan Juncker miesza się w wewnętrzne sprawy naszego państwa, narusza europejskie zasady i przynosi wstyd krajowi, którego rząd toleruje jego działania.

Wypowiedzi Junckera mogą doprowadzić do kolejnych protestów, które od miesięcy przetaczają się przez cały kraj. Grecja nie potrafi wyrwać się z najgorszej recesji od lat 70., a bezrobocie wśród młodych osób sięga ponad 40 proc.

Grecki parlament uchwalił w zeszłym tygodniu program oszczędnościowy wart 28 mld euro (40 mld dolarów) i zobowiązał się do uzyskania 50 mld euro z wyprzedaży majątku do 2015 r. Jeszcze w tym roku prywatyzacja ma przynieść 5 mld euro. Na liście są firmy użyteczności publicznej, których sprzedaż może się skończyć gwałtowną reakcją społeczeństwa.

- Grecja musi teraz szybko przeprowadzać zmiany fiskalne i reformy strukturalne – mówi Platon Monokroussos, ekonomista w EFG Eurobank. – W kwestii prywatyzacji rząd musi działać szybko, aby wysłać rynkom finansowym silny sygnał świadczący o chęci dokonywania zmian.

W ciągu najbliższych tygodni musi stworzyć urząd ds. prywatyzacji, aby wywiązać się ze swoich obietnic.

Musi również zacząć wyprzedawać państwowe nieruchomości, których wartość szacuje się na 300 mld euro, ale często ich sytuacja prawna jest niejasna.

Międzynarodowy Fundusz Walutowy powinien zatwierdzić transzę pożyczki w wysokości 12 mld euro w dniu 8 lipca. Wtedy pieniądze zostaną przekazane 15 lipca, co pozwoli Grecji uniknąć natychmiastowego bankructwa.

Jednak kraj cały czas potrzebuje kolejnego pakietu pomocowego, którego wartość ma sięgnąć również około 110 mld euro. Unijni urzędnicy badają obecnie, w jaki sposób w programie mogliby uczestniczyć kredytodawcy prywatni, tak aby agencje ratingowe nie uznały pomocy z ich strony za jednoznaczną z niewypłacalnością.

- Cel w postaci 50 mld euro z prywatyzacji jest nieosiągalny – mówi Constantinos Mihalos, szef Ateńskiej Izby Gospodarczej. – Z powodu recesji obecne wyceny są bardzo niskie.

Polska ma płatności o których oficjalnie się nie mówi i nie są wliczone oficjalnie  na razie w dług w wysokości 3 bilionów złotych. Są zamiecione pod dywan. A zegar zadłużenia tyka. Jak przekroczy pewną wartość, to ruszy jak lawina. Tak jak w Grecji.

Polska jest w znacznie gorszej sytuacji niż Grecja czy Portugalia. My nie mamy już czego sprzedawać, czy zastawiac za długi. Prawie wszystko sprzedane !

Kreatywna księgowość, wariant grecki i ostatni bastion niepodległości - polski złoty - zdobyty.

źródło: Główny Urząd Statystyczny, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
listopad 2010 - projekcja MPiPS

deficyt budżetowy w Polsce w kolejnych latach od początku transformacji ustrojowej

o polskiej gospodarce i finasach - Janusz Szewczak, główny ekonomista SKOK.

Nie mamy dzisiaj majątku?

Nie mamy dzisiaj majątku. Około 80 proc. wartości najbardziej dochodowego majątku narodowego (czyli sektor bankowy, finansowy, ubezpieczeniowy, handel wielkopowierzchniowy) zostało sprzedane (firmy produkcyjne, petrochemiczne). I raptem wskutek tego procederu – nie nazywam tego nawet prywatyzacją, ponieważ była to raczej wyprzedaż przedsiębiorstw, które trafiały w ręce państwowych firm, tyle że o zagranicznym kapitale – uzyskaliśmy około 140 mld zł przez 20 lat. Tak naprawdę dzisiaj, gdybyśmy chcieli odkupić trzy duże banki (takie, jak PKO S.A., BZ WBK, PKO BP), prawdopodobnie musielibyśmy wyłożyć taką samą sumę – podkreślam za trzy duże banki, a nie za cały majątek narodowy. Co z resztą…? Mało tego – teza „sprzedajmy wszystko” lansowana głównie przez Balcerowicza i liberałów gdańskich, którzy w początkowym okresie nosili nawet potocznie nazwę „aferałów”, wygląda dziś dramatycznie, ponieważ im więcej prywatyzowaliśmy, tym większe mieliśmy długi.

Gdzie w takim razie pieniądze?

To pytanie za sto punktów. Natomiast chcę podać dokładne przykłady, które tego dotyczą. W 1991 r. na początku prywatyzacji, gdy zaczynaliśmy, sprzedaliśmy majątek za około 1,5 mld zł, w przeliczeniu na dzisiejsze pieniądze, a dług publiczny wynosił wtedy około 65 mld zł. W latach 2000-2001, kiedy Leszek Balcerowicz posiadał znaczący wpływ na politykę gospodarczą, z prywatyzacji dostaliśmy około 30 mld zł, ale dług wzrósł już do 314 mld. W latach 2009-2010 (kiedy premier Donald Tusk i minister Aleksander Grad prywatyzowali firmy) sprzedaliśmy za około 30 mld. zł, a dług publiczny wzrósł do 800 mld. Czyli teza Balcerowicza się nie potwierdza.

Gdzie są te pieniądze?

Zostały utopione w kolejnej „czarnej dziurze” i wytransferowane za granicę.

Do kogo?

Proszę pamiętać, że gdzieś od początku 2000 roku przeprowadziłem obliczenia w ramach tak zwanej pozycji bilans błędów i opuszczeń w bilansie obrotów płatniczych z zagranicą. Ta pozycja bilans błędów i opuszczeń jest to – można powiedzieć skala realnego odpływu kapitału z Polski, czyli coś, co umyka statystykom, co oznacza transfer zagraniczny, który się gdzieś nie skwalifikował. Ten odpływ w latach 2004-2010 szacuję na 221 mld. zł.

Mówi Pan o ogromnej skali?

To jest sporo! To jest ogromna skala. To jest około 50 mld. euro, czyli nawet dwukrotnie więcej niż dostaliśmy netto z Unii w tym samym okresie.

Dlaczego rządy miałyby transferować te pieniądze zagranicę?

To nie rząd transferuje. To nie rząd... To jest takie – można powiedzieć – korygujące rozliczenie, które zawiera cały szereg transakcji umykających pewnym klasyfikacjom, są one formułą pewnego transferu kapitałów pod różną postacią: cen transferowych, wypłaty dywidend, spekulacji walutowych,  wypłaty wynagrodzeń, zakupu licencji, zmian logo, konsultingu itd.. Ale sensem tego jest realny odpływ „kasy”, wypływającej z naszego kraju. Nieważne gdzie, w którą stronę, do kogo – ale wypłynęła. To pokazuje skalę strat, które na prywatyzacji zostały dokonane. Nie jestem ani przeciwnikiem prywatyzacji, ani przeciwnikiem kapitału zagranicznego. Natomiast każda formuła wyprzedaży majątku   powinna być racjonalna, powinna mieć jakiś długofalowy sens i powinna nam się po prostu opłacać.

Ale z tego co Pan mówi wynikałoby, że kolejne ekipy prowadziły politykę niezgodną z interesem narodowym. To zarzut o wielkim ciężarze gatunkowym.

Absolutnie! Nie tylko niezgodną z interesem narodowym, ale ja bym powiedział, że w dużej mierze niezgodną ze zdrowym rozsądkiem i kalkulacją biznesową. Bo jeśli okazuje się, że KGHM liberałowie spod znaku KLD chcieli sprzedać na początku lat dziewięćdziesiątych za 400 mln zł, a dzisiaj 20-30 proc. akcji tego samego przedsiębiorstwo jest warte ok. 30 mld, które rocznie daje około 4 mld. samych podatków, to można tak powiedzieć. Zwłaszcza gdy dzisiaj cały ten sprywatyzowany na rzecz kapitału zagranicznego – sektor bankowy w Polsce daje też rocznie ok. 4 mld zł podatków. Jest też inny przykład. BZ WBK sprzedaliśmy za 3 mld zł irlandzkiemu bankrutowi  – bankowi AIB. Za 3 mld sprzedaliśmy kontrolę na tym bankiem, a w końcu 2010 r. chcieliśmy przez państwowe PKO BP kupić ten bank. Proszę zgadnąć za ile? Za 13 mld zł. Kontrole nad PZU sprzedaliśmy Eureko za 3 mld zł, żeby się od nich uwolnić w 2010r. musieliśmy wydać na razie ok. 18 mld zł. Jeśli potrafiliśmy sprzedać kontrolę nad takim bankiem (z tradycjami, z pieniędzmi w środku jak Pekao SA ) za około 3 mld zł, a w 2010 r. zaledwie 3 proc. tego banku sprzedaliśmy za 1,1 mld zł, to już nie jest tylko głupota, to jest zdrada.

Jest Pan zwolennikiem tego, żeby banki pozostały w polskich rękach?

Ważne jest to, co padło w Pana wywiadzie z A. Gudzowatym. Niewątpliwie obydwaj wychodzimy z różnych środowisk. Ten  wielki przedsiębiorca,  nazwał (w rozmowie z Panem) sprzedaż banków – „harakiri”. Ja myślę, że jego ocena jest dosadna i prawdziwa. To jest  kwestia prawdziwego patriotyzmu, który w tej postawie widzę. Jeżeli  coraz więcej osób tak to widzi –  to  jest to coś znacznie groźniejszego w skutkach i bardzo dalekosiężnego.