Generał Franciszek Kleberg, bitwa pod Kockiem, Wojna Obronna Rzeczypospolitej

Wieczna cześć i chwała bohaterskim Obrońcom Ojczyzny !

http://www.audiovis.nac.gov.pl/obraz/116022/bf6df646e34c6cf12f30b8772545... / http://www.strony.com/1%20M%20Bitwa%20Pod%20Kockiem/Bitwa%20pod%20Kockie...

(TO)

#Wrzesień1939 #Kock #Kapitulacja #Kleeberg" height="403" width="813">

2 PAŹDZIERNIKA 1939 r.

Tego dnia zakończyła się obrona Helu.


1 października na naradzie sztabowej w Helu zapadła decyzja o wszczęciu
rokowań z Niemcami. Strona polska wstrzymała ogień ok. godz.11-tej,
strona niemiecka dopiero ok. godz. 16-tej.
Po wstrzymaniu ognia pod port wojenny w Helu podpłynął ścigacz
niemiecki z parlamentariuszami. Z powodu zniszczenia wszytkich jednostek
wojennych w porcie helskim, dwaj wydelegowani polscy parlamentariusze
dopłynęli do ścigacza kutrem rybackim. Jeden z niemieckich trałowców
zatonął na minie postawionej w Zatoce niedaleko Jastarni.
Wieczorem w hotelu w Sopocie podpisano układ o kapitulacji - wkroczenie Niemców ustalono na 2 października na godz. 10:00.


Obrona Helu zakończyła się. Wszystkim uprawnionym wypłacono pobory za 3
miesiące z góry - resztę pieniędzy wywiezionych z Banku Polskiego w
Gdyni komisyjnie spalono. Spalono akta sądowe i personalne, uwolniono
wszytkich więźniów - w tym także oskarżonych o dezercję. Całą noc
niszczono, topiono i zakopywano sprzęt. Obrońcy strącili od 15 do 53
maszyn nieprzyjacielskich. Na polu minowym ustawionym przez "ORP Żbik"
zatopiony został trałowiec "M-85". Ponadto w mniejszym lub większym
stopniu uszkodzili kilka okrętów nieprzyjaciela. Pozostałe straty
niemieckie są trudne do określenia. W trakcie obrony Helu zabitych
zostało około 100 obrońców a 150 żołnierzy zostało rannych. W niewoli
znalazło się 3600 marynarzy i żołnierzy. Zniszczona została cala nawodna
flota polska pozostawiona na wybrzeżu oraz całe lotnictwo morskie.
Jednak marynarze polscy ewakuowani do Wielkiej Brytanii w ramach planu
Peking oraz okręty podwodne którym udało się przejść przez cieśniny
duńskie stanowiły zalążek floty, która u boku aliantów walczyła z
Niemcami do zakończenia drugiej wojny światowej.

Podjęto liczne
próby ucieczki morzem - powiodła się ucieczka kutra pościgowego Batory
na Gotlandię, a kilka dni wcześniej jednego z kutrów rybackich na Łotwę.


Niemcy po zajęciu Helu gorączkowo poszukiwali ciężkich dział polskich -
nie wierzyli, że Polacy mają jedynie czterodziałową baterię
im.H.Laskowskiego.

Pełny opis obrony Helu od 1 września pod adresem: http://hela.com.pl/hel1939.htm

---

Źródło: http://hela.com.pl/hel1939.htm ; http://www.1939.pl/bitwy/niemcy/obrona-helu-1939/index.html


Ilustracja: Obrońcy Helu po kapitulacji, podczas wojny obronnej 1939 r.
/ Rozmowy dotyczące kapitulacji Helu podczas wojny obronnej 1939 r. Z
lewej polscy parlamentariusze. Drugi z prawej gen. Leonhard Kaupitsch.

http://hela.com.pl/hel1939.htm

---

Źródło: http://hela.com.pl/hel1939.htm ; http://www.1939.pl/bitwy/niemcy/obrona-helu-1939/index.html

Ilustracja: Obrońcy Helu po kapitulacji, podczas wojny obronnej 1939 r. / Rozmowy dotyczące kapitulacji Helu podczas wojny obronnej 1939 r. Z lewej polscy parlamentariusze. Drugi z prawej gen. Leonhard Kaupitsch.

Narodowe Archiwum Cyfrowe
http://audiovis.nac.gov.pl/obraz/114923/7fac3e9c72a216a8c00aef7176c258ce/ / http://audiovis.nac.gov.pl/obraz/114921/7fac3e9c72a216a8c00aef7176c258ce/

(TO)

#Wrzesień1939 #Hel #Kapitulacja" height="403" width="605">

https://www.facebook.com/wrzesien1939?fref=ts

Serdeczne dzięki za uchylenie jeszcze jednej z kart historii.
A tu - podaję drobny rys historyczny, związany z późniejszymi wydarzeniami pod Kockiem - historia Flotylli Pińskiej:

"Flotylla Pińska

Józef Piłsudski powołał Marynarkę Wojenną 28 listopada 1918 roku, kiedy odradzająca się ojczyzna nie miała jeszcze dostępu do morza. Pierwszą bazą wojenną był port w Modlinie z siedzibą Sekcji Marynarki Wojennej MSW. Sekcji podlegała Flotylla Wiślana, do której trafiali marynarze służący we flotach państw zaborczych. Flotylla patrolowała granicę z Niemcami na Wiśle. Szkoliły się w niej kadry przyszłej floty morskiej. W lutym 1920 roku Flotylla Wiślana osławiła się przy zajmowaniu Pomorza. 10 lutego 1920 roku jej marynarze wzięli udział w uroczystościach ”zaślubin Polski z morzem”. W Pucku zorganizowano defiladę, podniesiono flagę narodową, a gen. Józef Haller rzucił na fale Bałtyku symboliczny platynowy pierścień.

Na wodach i mieliznach Morza Pińskiego

Kiedy tworzono Flotyllę Wiślaną, w Pińsku powołano drugą flotyllę rzeczną. Flotylla Pińska operowała na tzw. Morzu Pińskim, w rozlewiskach Piny, Prypeci, Szczary, Horynia, Bobryka, Jasiołdy, Słuczy, Cny, Łania i Styru. Słabo zaludnione Polesie było wówczas w ponad połowie pokryte jeziorami, starorzeczami, moczarami, bagnami, rozlewiskami i podmokłymi lasami. W okresie wiosennym i jesiennym nie było tam przejezdnych dróg. Polesie było zupełnie odcięte od świata. Transport, zaopatrzenie i prowadzenie działań wojennych, możliwe były jedynie na rzekach, które łączyły Morze Pińskie z Dnieprem, z Kanałem Królewskim, Muchawcem i Bugiem oraz z Kanałem Ogińskiego i Niemnem.

19 kwietnia 1919 roku, za zgodą gen. Antoniego Listowskiego, były oficer rosyjskiej marynarki wojennej, Jan Giedroyć, z pozostawionych w Pińsku niemieckich motorówek stworzył patrol rozpoznawczy w składzie: „Lech”, „Lisowczyk” i „Lizdejko”. W połowie 1919 roku ta mała flotylla wzięła udział w starciach z flotą bolszewicką pod Mostami Wolańskimi i pod Horodyszczem. Tam 3 lipca 1919 roku trzy łodzie motorowe przeprowadziły rajd Jasiołdą. Desant przeprowadzony pod silnym nieprzyjacielskim ostrzałem pozwolił zdobyć Horodyszcze. Zwycięstwo poleskich marynarzy umożliwiło zajęcie Łunińca - najważniejszego punktu komunikacyjnego. Na pamiątkę tych wydarzeń 3 lipca ogłoszono Świętem Flotylli Rzecznej w II RP. W ciągu roku flotyllę uzupełniło 20 jednostek transportowych i bojowych, w tym statek „Warta” i parowiec „Bug”. Przeszkolone kadry przechodziły do służby z Flotylli Wiślanej.

Katastrofa 1920 roku

W marcu 1920 roku flotylla brała udział w zdobyciu Mozyrza. Jej skład wzmocniły jednostki zdobyte na Flotylli Dnieprzańskiej: jeden okręt pancerny oraz statki transportowe napędzane bocznymi kolami łopatkowymi, najlepiej sprawdzającymi się w żegludze po płytkich rzekach Polesia. Wzmocniona flotylla, wyposażona w działka kalibru 75mm, wzięła udział w ofensywie kijowskiej. Wspierając działania lądowe 27 kwietnia starła się z Flotyllą Dnieprzańską. W całodniowej bitwie w zakolach Prypeci, w okolicach Czarnobyla, doszło do wielu pojedynków artyleryjskich. Mimo przewagi ogniowej strony bolszewickiej, polscy marynarze odepchnęli jednostki wroga na Dniepr. Po sukcesie akcji forsowania kijowskich mostów i tworzenia przyczółków na lewym brzegu miasta, 9 maja 1920 roku na kijowskim Chreszczatyku odbyła się defilada wojsk polskich i ukraińskich. Wzięli w niej udział spieszeni marynarze Flotylli Pińskiej. Ze zdobytych w Kijowie okrętów utworzono Flotyllę Kijowską, podporządkowaną Flotylli Pińskiej, patrolującej Dniepr i utrzymującej łączność z Pińskiem. Pod koniec maja, w wyniku kontrofensywy bolszewickiej, Polacy utracili ujście Prypeci. Okręty stacjonujące w Kijowie były odcięte od głównych sił. Wobec braku możliwości odwrotu zatopiono je 13 czerwca 1920 roku. Pozostałe polskie jednostki toczyły walki odwrotowe na Prypeci, kierując się do Wisły. Droga wodna z Prypeci i Piny do Wisły zajmowała wówczas trzy tygodnie. Niski poziom wód uniemożliwiał jednak manewrowanie i obronę większych jednostek. Część z nich zatopiono w Pińsku i pod Kochanowiczami. Ocalałe jednostki utworzyły I Pułk Morski Flotylli Wiślanej.

Na pograniczu w latach 1922 - 1939

Po wojnie polsko-bolszewickiej w Pińsku powołano Oddział Wydzielony Flotylli Wiślanej, wyposażony w czechosłowackie motorówki. Do czasu zawarcia pokoju ryskiego w 1921 roku, piński oddział patrolował Prypeć. Odnosił sukcesy w zwalczaniu dywersji i przemytu. Brał udział w wydobywaniu okrętów (zatopionych w latach 1919 - 1920), których część wyremontowano i włączono do służby w nowej Flotylli Pińskiej, powołanej 1 stycznia 1922 roku. Nową flotyllę tworzyły opancerzone monitory o wyporności 110ton wyprodukowane w Gdańsku: „Warszawa” i „Mozyrz” (przemianowany na „Toruń”), uzbrojony sztabowiec, statki z działami 105 i 75mm oraz dwie grupy motorówek z działkami 37 mm i karabinami maszynowymi. Flotylla posiadała tabor pomocniczy: holownik, jednostki transportowe, mieszkalne i warsztatowe. Później dołączyły kolejne monitory: „Horodyszcze” i „Pińsk” (oba o wyporności 110ton) oraz dwa mniejsze (70ton wyporności), polskiej produkcji: „Kraków” i „Wilno”.

Gdańskie monitory były dużymi jednostkami jak na warunki Polesia, gdzie niski poziom wód powodował, iż okręty musiały pływać z bocznymi pływakami zmniejszającymi zanurzenie. „Kraków” i „Wilno” mogły pływać po Pinie i Prypeci bez pływaków, były jednak wolniejsze i słabiej uzbrojone.

Od 1922 roku Flotyllą Pińską dowodzili: kapitan marynarki Marian Wolbek, komandor porucznik Władysław Blinstrub, a od 1927 roku komandor porucznik Witold Zajączkowski, późniejszy komandor - „Książe Polesia”. Pod jego dowództwem flotylla najlepiej się rozwijała. W skład każdego oddziału bojowego wchodziły dwa monitory i „bocznokołowce”, opancerzone i wyposażone w działka kalibru 75mm: „Generał Szeptycki”, „Hetman Chodkiewicz” i „Admirał Dickmann”. W latach trzydziestych do służby weszły statki ochrony przeciwlotniczej: „Generał Sikorski”, przebudowany „Hetman Chodkiewicz” i „Generał Sosnkowski”, przerobiony z uzbrojonego torpedowca na okręt szpitalny. Okrętem flagowym był „Admirał Sierpinek”, największy okręt (124tony wyporności).
Marynarze na monitorze rzecznym.www.wikipedia.pl

Flotyllę wspierały kanonierki rzeczne: „Zuchwała”, „Zaradna” i „Zawzięta” - nowoczesne jednostki (o wyporności 30ton) uzbrojone w 100mm haubicę, działka 37mm i karabiny maszynowe.

Po zmianie składu Flotyllę Pińską przemianowano na Flotyllę Rzeczną, którą technicznie wspierały Pińskie Warsztaty Portowe i Stocznia Rzeczna Państwowych Zakładów Inżynierii w Modlinie, gdzie w 1934 roku wybudowano uzbrojony kuter meldunkowy „Nieuchwytny”, przeznaczony do operowania na płytkich wodach oraz lekki ścigacz rzeczny KU-30, zbudowany z alupolu. W połowie lat trzydziestych do flotylli dołączyły trałowce, przeznaczone do stawiania i trałowania min oraz holowniki, ślizgacze, barki transportowe i statek minowo-gazowy.
Polskie samoloty Lublin RXIII-bis.www.wikipedia.pl

Od 1928 roku z Flotyllą Pińską współpracował Pluton Rzeczny wodnosamolotów z Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Od 1933 roku w Pińsku stacjonowała Eskadra Wodnopłatowców. Z powodów finansowych rozwiązano ją w 1935 roku.

W okresie międzywojennym Pińsk był stolicą polskiej Marynarki Wojennej. Cumowało tam ponad 100 jednostek wojskowych i transportowych. W mieście była Komenda Portu Wojennego, liczne koszarowce, schrony i hangary lotnicze, budynki warsztatowe, hale dokowe przeznaczone do „zimowania” floty oraz biura i hale konstrukcyjne. Za Piną mieściły się bazy paliwowe i składy amunicji. W Pińsku działały też wojskowy Klub Sportowy „Kotwica” i Teatr Marynarski. Ważną bazą była graniczna Nyrcza. Niestety, z dawnych polskich baz na Polesiu zachowało się niewiele.

Dramat kampanii wrześniowej

Wczesną wiosną 1939 roku flotyllę zmobilizowano. Utworzono Oddział Wydzielony „Wisła”, który miał bronić Wybrzeża oraz Oddział Wydzielony „Prypeć” przeznaczony do ochrony granicy polsko-sowieckiej. Z myślą o przyszłych działaniach: obronie linii rzek, wspieraniu artyleryjskim działań lądowych, m.in. desantów i walce z okrętami przeciwnika, jednostki rozlokowano na przestrzeni od granicy, aż do Pińska. Opancerzone monitory były główną polską siłą w regionie. Statki osłony przeciwlotniczej, zamaskowane i ukryte, stacjonowały w pobliżu najważniejszych przepraw, mostów i węzłów kolejowych. Największe zgrupowanie jednostek znajdowało się w okolicach Mostów Wolańskich. Miało bronić połączenia Lwów – Wilno i strategicznego szlaku komunikacyjnego Łuniniec – Sarny. W przededniu kampanii wrześniowej flotyllę tworzyło: 6 monitorów, 3 kanonierki, 4 statki uzbrojone, 17 kutrów (w tym 3 kutry obsługi, 1 zwiadu artyleryjskiego i łączności), 2 kutry meldunkowe, 7 trałowców, statek minowo - gazowy oraz około 50 jednostek pomocniczych (32 krypty, statek szpitalny, 2 holowniki, motorówki i ślizgacze).

Pińsk. Most z lat trzydziestych, lipiec 2005.Pińsk. Most z lat trzydziestych, lipiec 2005.Fot. Mikołaj Falkowski

Do 17 września 1939 roku flotylla zestrzeliła kilkanaście niemieckich samolotów. Nie przydzielona do innej jednostki operacyjnej, 15 września weszła pod rozkazy gen. Franciszka Kleeberga, dowódcy Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Po sowieckiej agresji sytuacja flotylli stała się dramatyczna. Okręty znajdujące się nad granicą zaczęły ewakuację. Jednak wyjątkowo suche lato spowodowało znaczne obniżenie poziomu wód. Płycizny uniemożliwiały odwrót. Po raz drugi w krótkiej historii flotylli podjęto decyzję o zatapianiu okrętów. 17 września w okolicach bazy Nyrcza na dno poszedł okręt flagowy, później największe monitory. W Pińsku do 18 września niemieckie i sowieckie naloty odpierał „Generał Szeptycki”. Dowództwo podjęło decyzję o spaleniu okrętu, kiedy sowieci zbliżali się do miasta i ostrzeliwali katedrę i kolegiatę jezuicką. Następnego dnia do portu weszły monitory „Wilno” i „Kraków”. 20 września rozpoczęła się ewakuacja miasta. Port opustoszał. Wysadzono w powietrze most na Pinie. Mniejsze jednostki kontynuowały ewakuację na Zachód. Sowieci zajmowali Pińsk i ścigali cofającą się flotyllę. 21 września na Kanale Królewskim pod Kuźliczynem jedyną drogę odwrotu zablokował zerwany most. Wobec naporu oddziałów sowieckich dowództwo wydało ostatni rozkaz o samozatopieniu reszty jednostek Flotylli Pińskiej w taki sposób, aby w przyszłości można je było wyremontować w ciągu 10 dni. W dorzeczach Piny i w Kanale Królewskim spoczęło na dnie lub spłonęło prawie 150 jednostek. Flotylla przestała istnieć. 23 września do Pińska wpłynęła sowiecka Flotylla Dnieprzańska.

Marynarze kontynuowali odwrót pieszo. Wielu z nich niosło sprzęt wojskowy zdemontowany ze statków. Część dołączyła do zgrupowania gen. Wilhelma Orlika-Rueckmanna, ostatniego dowódcy KOP. Walczyli m.in. pod Szackiem i Wytycznem. Sowieci pojmali większość z nich pod Brześciem. 26 września w wsi Mokrany komuniści wymordowali oficerów i podoficerów. Szeregowców zabrano do niewoli. Ich szczątki odnaleziono w Katyniu. W 1940 roku, niektórych spośród wiezionych w Smoleńsku, odesłano do niemieckiego obozu jenieckiego Mossburg w Bawarii. Nazwiska poleskich marynarzy widnieją też na listach ofiar obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu.

Ci, zaś którzy dołączyli do SGO „Polesie”, kontynuowali walkę z wrogiem do 5 października. 28 września utworzyli batalion morski, później kompanię. Spieszeni marynarze sforsowali Bug. Walczyli pod Lipinami i Helenowem. U boku żołnierzy gen. Franciszka Kleeberga uczestniczyli w bitwach pod Jabłonną i Kockiem. W ostatnim starciu kampanii wrześniowej wzięli udział w zwycięskim natarciu na Wolę Gułowską. Wygrali bitwę i skapitulowali dopiero z powodu braku amunicji i zaopatrzenia. Nieliczni, którzy wracali do domów trafiali do konspiracji lub ginęli z rąk miejscowych komunistów.

Pomnik w Woli Gołuchowskiej.Pomnik w Woli Gułowskiej.www.wikipedia.pl

Po zajęciu Pińska sowieci podnieśli i wyremontowali zatopione statki. Doszczętnie zrabowali bazę portową w Pińsku. Cześć polskich monitorów i statków włączono później w skład Floty Dnieprzańskiej, stacjonującej w Kijowie. Latem 1941 roku, już pod banderą sowiecką, wzięły one udział w walkach z Niemcami.

Mikołaj Falkowski

Korzystałem z materiału Leszka Wiśniewskiego i Jana Tarczyńskiego; Flotylla Pińska, „Echa Polesia”, 3 (15) 2007."

Pozdrawiam serdecznie Pana i Małżonkę

PS Proszę przejrzeć pocztę:-)

Szanowna Pani Marylo,

Pięknie dziękuję.
Jest Pani chodzącą encyklopedią XX wieku.

Ukłony moje najniższe

Szanowna Pani Ewo,

Pięknie dziękuję. Nie znałem tych faktów

Ukłony

młodzi potomkowie bohaterskich Wielkopolan, obrońców Ojczyzny

Kibolski Klub Dyskusyjny

W
kończącym się tygodniu delegacja kibiców Lecha Poznań gościła w
serbskim Ostojićevie. Mieszkają tam potomkowie polskich emigrantów,
którzy w XIX wieku ruszyli na Bałkany w poszukiwaniu pracy.


Miejscowym uczniom zawieźliśmy dary, zebrane przez kibiców w ramach
akcji Niebiesko-biały tornister. Dzieci próbują posługiwać się piękną
staropolską polszczyzną. Nauka języka swoich pradziadków jest jednak
trudna, brakuje materiałów i podręczników. Wierzymy, że dzięki
kibicowskiej pomocy będzie im łatwiej.

Dziękujemy Wam wszystkim za zaangażowanie. Jeden naród ponad granicami!

Polskie dzieci w Serbii (Ostojicevo)

Szanowna Pani Marylo,

Relacje z tej akcji widziałem w TVP Poznań.Tematu nie znam. Wiem, że tam była w innym czasie Sówka.Poproszę Ją by coś napisała o Polakach mieszkających w Rumunii- Banacie

Ukłony moje najniższe

Szanowna Pani Marylo,



Może to wysłać tusku i sienkiewiczu


Forum Kibiców Lecha Poznań
> Forum
> Kibol


 Kibole!
Ostatnie dni znaczone są ważnymi wydarzeniami w naszej kibicowskiej historii, które w swym ogólnym wydźwięku mają niestety dość nieciekawy charakter. Nie poddajemy się jednak i wbrew wszystkim przeciwnościom, działamy dalej, tak jak do tej pory. Sprzątanie nekropolii na Samotnej opisane jest w innym temacie. Postanowiliśmy też po raz kolejny pomóc w najbliższym czasie potrzebującym dzieciakom i ich rodzinom.

Mając w pamięci Waszą hojność przy zbiórce żywności dla dzieciaków z Domów Dziecka, książek dla Polaków na Litwie, czy wreszcie darów dla kresowych Kombatantów – przy okazji najbliższego meczu nadarza się dla nas wszystkich kolejna szansa pomocy – tym razem z uwagi na zbliżający się rok szkolny.
Przed meczem z bydgoskim Zawiszą, w niedzielę 1 września br. na parkingu przy netto przy ul. Grunwaldzkiej stał będzie nasz bus, a my od 15.30 będziemy zbierać do niego wszelkie potrzebne artykuły szkolne, tak by „wypełnić dzieciakom niebiesko-biały tornister”.Przyjmiemy wszystko to co nam przyniesiecie, a więc od szkolnych lektur (z wyłączeniem podręczników - tu niestety od dawna nie ma już jednolitości), zeszytów, przez bloki rysunkowe, techniczne, kolorowe, po farby, kredki, długopisy, linijki, ekierki, kleje, nożyczki, itd. Jeśli macie jakieś większe rzeczy typu plecaki, torby, piórniki, itp., to oczywiście również je przyjmiemy. Prosimy tylko, żeby jakość przyniesionych rzeczy była taka, jakiej Wy sami życzylibyście sobie od otrzymanego prezentu.

Chcemy ambitnie (cały czas mając przed oczyma dotychczasowe pełne busy darów :)), by akcja zatoczyła jak najszersze kręgi, dlatego oprócz dzieciaków z Poznania - chcemy obdarować również najmłodszych Rodaków, którym na skutek tych czy innych okoliczności przyszło żyć poza granicami naszego Kraju, często jednak w bardzo ubogich warunkach – na Wileńszczyźnie, we Lwowie, a nawet w serbskim Ostojicevie - gdzie, mimo mieszanych małżeństw, nadal żyje spora grupa potomków polskich osadników z XIX wieku, których dzieci do dziś umieją posługiwać się piękną polszczyzną. Przy akcji pomoże nam najprawdopodobniej wobec tego wiele współpracujących z nami środowisk, którym los biednych dzieci i ich rodzin (często nie mogących swoim pociechom zapewnić odpowiedniej „szkolnej wyprawki”) nie jest obojętny i które pomogą nam zyskać większą pewność, że zebrane artykuły szkolne istotnie trafią do tych najbardziej potrzebujących.

Wiemy, że czasu na mobilizację i przeszukanie szaf/ewentualnie drobne zakupy jest niestety mało, ale z uwagi na ostatnie wydarzenia (i na to, że kolejny mecz przy Bułgarskiej dopiero pod koniec września) - prosimy o wyrozumiałość. W tym miejscu apel do FC/Sekcji o możliwie szybkie ogarnięcie tematu zbiorczo we własnym gronie, tak będzie pewnie łatwiej to wszystko podostarczać. Z naszej strony całą akcję koordynuje piękniejsza płeć Kibolskiego Klubu Dyskusyjnego, co dla niektórych może być dodatkowym bodźcem do pojawienia się przy busie :) Nie zapominamy o mediach społecznościowych, niedługo powstanie odpowiednie wydarzenie – na razie prosimy o promocję plakatu poniżej i o skuteczny szeptany marketing wśród znajomych kiboli.
http://vlepkigadzety...z/zbiorka77.jpg

Więcej (zwłaszcza o „poznańskiej” części akcji) napisze pewnie niedługo Pinus. Jeśli macie jakieś pytania, to śmiało. Będziemy też pewnie później potrzebowali ochotników do „posegregowania” darów, ale o tym damy znać w odpowiednim czasie. Jak zwykle wrzucimy też relacje i fotki z wizyt, podczas których przyniesione przez Was wyprawki będą przekazywane.

Czasy paskudne, ale kto jak nie MY - LECH POZNAŃ ma dać radę, zwłaszcza że dzieciaki nie są niczemu winne. Lech jest tam, gdzie jego Wiara.


Użytkownik bodziu dnia 27.08.2013 - 12:43 napisał

Jako, że byłem tam osobiście, to może przedstawię krótko jak wygląda sprawa w Ostojićevie :)



Ostojićevo to mała wieś w północno-wschodniej Serbii (http://en.wikipedia....Ostoji%C4%87evo),
gdzie żyje tu ok. 300 osób polskiego pochodzenia. Potomkowie Wiślan
wyemigrowali w to miejsce za pracą w XIX wieku (wydobycie saletry) i do
dziś starają sie kultywować polska tradycję, choć niestety obecnie jest
im coraz trudniej (mieszane małżeństwa itd.).

Na przełomie kwietnia i maja tego roku, wspólnie ze znajomymi
odwiedziliśmy miejscową szkołę podstawową, po której oprowadzał nas
dyrektor. Trzeba przyznać, że to co nas tam zastało to wielki, pozytywny
szok :) W kilku klasach niektóre dzieci znały język polski, na
gazetkach szkolnych wizerunki polskich pisarzy, czy zdjęcia
przedstawiające cuda Polski. Zdecydowanie największe wzruszenie
nastąpiło w momencie gdy jedna dziewczynka (na poniższym zdjęciu - to ta
z lewej trzymająca flagę) ... zarecytowała nam Tuwima :) W podzięce za
niesamowite przyjęcie nas (wybraliśmy się tam spontanicznie) w szkole
zostawiamy powstańczą flagę i deklarujemy dalszą pomoc.



Zdjęcie - http://tinyurl.com/mdyu9ja



Dlatego też z góry wielkie dzięki za wsparcie, dary przekażemy w Ostojićevie najpewniej jakoś w październiku.



WAŻNA INFORMACJA! Jeżeli ktoś nie będzie
mógł osobiście przekazać materiałów dokładnie 1. września, może to
uczynić zostawiając je w dwóch poznańskich kościołach:

1. Parafia NMP z La Salette, ul. Małoszyńska 27 (Junikowo)

2. Parafia pw. Św. Łukasza, os. Rusa 59



Reasumując - przed meczem z Zawiszą czeka nas naprawdę wielka zbiórka!
Równo podzielone dary trafią w wiele miejsc, także poza obecne granice
naszego kraju.

Czasu niewiele ale damy radę!

następny zeszyt historyczny dla Młodych i tych starszych TEŻ...ukłony równmież dla pani prezes i Pelargonii
...ciekawe uzupełnienia :)
serdeczności :)

Szanowna Pani Zofio,

Pięknie Pani dziękujemy.
Z drugiej strony się martwimy, bo wiemy, że ktoś bardzo ważny w Pani życiu ma problemy zdrowotne.

Wiele szczęścia w zdrowiu dla Pani i Budrysowa

Ukłony

powoli wracamy do rzeczywistości i mam Nadzieję,do zdrowia...:)
serdecznie pozdrawiamy,dziękując za troskę i dyskretne współczucie....
Faktycznie trudne to były Dni,Tygodnie ...:)
serdeczności jesienne z Burysowa skąpanego w złocistym jesienno purpurowym słońcu...:)
Małe Budrysiątka jak zawsze machają łąpkami,średni wyprostowany jak struna salutuje do czoła... :)))

Szanowna Pani Zofio,

Cieszymy się, że idzie nowe, dobre.
Wiele szczęścia dla Pani i Bydrysowa.

Może Magnolia pomoże




 Ukłony

a mnie mimo wszystko"szkoda lata " :)))
serdeczności dla Rodziny i dla Pana :)

Szanowna Pani Zofio,

Czekamy na wiosnę:

Ukłony dla Pani i Budrysowa

a do lata wszak już tylko jeden krok :))))
serdeczności i Dobrego Dnia Panu,Żonie i Blogmedia24,pl:)

Szanowna Pani Zofio,

Niedzielne ukłony dla Pani i Budrysowa

serdeczne dzięki i ukłony dla Żony :)
poranne pozdrowienia i Dobrego Dnia :)
Panu i Wszystkim :)

Szanowna Pani Zofio,

Pięknie dziękujemy. Cieszymy , że Pani ponownie jest z nami.
Ukłony dla Pani i całego Budrysowa.

TO i TAK sercem i Duszą ...zawsze z Blogmedia24.pl i z Panem :)))
serdeczności i ukłony dla Żony :)

Szanowna Pani Zofio,

Pięknie dziękujemy i życzymy Pani Budrysom wszystkiego najlepszego

Ukłony

własnie wyruszamy na następne Cmentarze,by zapalić znicze na samotnych grobach...mam taki Jeden...wyjątkowy...jak wrócę,to przepiszę Panu Jego zapis...
Do zobaczenia ,wieczorem :)

Szanowna Pani Zofio,

Zapalenie zniczy i modlitwa na bezimiennych grobach to nasz chrześcijański obowiązek.

Akcja Radio Merkury w Poznaniu,
Zapal znicz pamięci

http://ipn.gov.pl/aktualnosci/2013/poznan/akcja-medialno-edukacyjna-zapa...

Wyrazy szacunku

ta tradycja...zawsze szły równolegle z patriotyzmem :)
serdeczności :)

80
lat temu, 5 października 1939 r., pod Kockiem zakończyła się ostatnia
bitwa wojny obronnej 1939 r., toczona przez Samodzielną Grupę Operacyjną
„Polesie” gen. Franciszka Kleeberga z niemieckim zmotoryzowanym XIV
Korpusem Armijnym. Datę przyjmuje się za koniec regularnej wojny
obronnej wobec agresji III Rzeszy Niemieckiej i Związku Sowieckiego.

żegnamy kolejnego Niezłomnego Bojownika o Polskę ,Kornela Morawieckiego,
ale przecież Pan to już wie chwała bohaterom walczącym o Polskę w wojnach kolejnych jak i w czasach pokoju