Dalsze obrabianie min. A. Macierewicza

Żołnierze mafii, a mafia jak każda organizacja przestępcza za pieniądze podejmie się każdego działania, nawet najbardziej obrzydliwego, bez żadnych wyrzutów sumienia, złamie każde prawo, ukradnie, zniszczy, skrzywdzi, zmarnuje i zamorduje.
Wystarczy, że ktoś zapłaci.

Podobnie, a nawet homeomorficznie jest z pracownikami tygodnika „Wprost” Marcinem Dzierżanowskim oraz Anną Gielewską. Nie ma tak dobrze, mało kto podejmuje się pracy nad książką, jeśli nie otrzyma zlecenia od wydawcy, który jasno powie o co mu chodzi.
A w tym konkretnym przypadku konkretni dyfamatorzy nie piszą nic nowego, nie udzielają żadnych nowych informacji, po prostu nawiązują do starych, dawno już skompromitowanych potwarzy. Przyszło zamówienie na kolejną fałszywkę i jazda. Tanie dranie, tanie niesłychanie podejmą się każdego draństwa.

NIE JEST MOŻLIWE, ABY AUTORZY TEJ KONKRETNEJ POTWARZY NIE WIEDZIELI, ŻE KŁAMIĄ. Historyjka o donosie na Wojciecha Onyszkiewicza, jest jednym z tych "nowych kłamstw, w miejsce starego". Wojciech Onyszkiewicz już dawno sam osobiście dementował to konkretne kłamstwo, wkładając do PAP komunikat prostujący to zniesławienie.
Nie ma takiej mozliwości, by autorzy odgrzewanego kotleta czarnej propagandy nie wiedzieli o tym. 

To jest poprzedna książka taniego dyfamatora - autor Tomasz Piątek. Tam są źródła odkryć dyfamatorów z redakcji "Wprost".

Antoni Macierewicz był znanym działaczem opozycji, a opisane problemy
rodzinne były skutkiem jego niepodległościowego zaangażowania. Tym
bardziej jego życie osobiste powinno być chronione przez ludzi
czytających akta IPN. To, że opublikowano fragmenty tych nagrań,
po prostu nie mieści mi się w głowie. To takie włażenie w brudnych
gumiakach w cudze życie osobiste. Mówiąc bardziej dosadnie:
to szorowanie po dnie

— mówi historyk dr Piotr Gontarczyk,Instytut Pamięci Narodowej.

wPolityce.pl:
Portal wp.pl opublikował fragmenty książki Anny Gielewskiej i Marcina
Dzierżanowskiego „Antoni Macierewicz. Biografia nieautoryzowana”.
Zaprezentowano w nich podsłuchy Służby Bezpieczeństwa, które zachowały
się w aktach Instytutu Pamięci Narodowej. Zacytowano kłótnie Antoniego
Macierewicza z żoną. Co pan o tym sądzi?

Dr Piotr Gontarczyk: To świadectwo całkowitego upadku podstawowych zasad dziennikarstwa.

Dlaczego?

Przy
zajmowaniu się aktami IPN obowiązuje niepisany kodeks, że nie wyciąga
się kwestii zdrowotnych, orientacji seksualnej, spraw rodzinnych
i osobistych. Ludzie mają prawo do prywatności i tutaj to prawo zostało
w oczywisty sposób złamane.

Czyli nie powinno się wykorzystywać znajdujących się tam danych wrażliwych?

To chyba
oczywiste. W wyjątkowych przypadkach, kiedy to ma znaczenie dla sprawy,
wiąże się na przykład z okolicznościami pozyskania do współpracy czy
jest ważne dla zrozumienia działań SB wyjątkowo można od tego odstąpić,
ale tutaj, w wypadku spraw rodzinnych Antoniego Macierewicza takiej
sytuacji nie było. Autorzy piszą, że SB notowała dowody rozdźwięków
między bohaterem a jego żoną licząc, że będzie mogła to wykorzystać, ale
to takie „dorabianie” tłumaczeń. Nieprzekonywujące i niewiarygodne. Nie
po to się udostępnia akta IPN żeby Dzierżanowski i Gielewska wyciągali
życie rodzinne i obyczajowe ludzi z opozycji demokratycznej. Mnie
osobiście takie postępowanie mierzi.

Dlaczego nie warto się tymi aspektami ich życia?

Jak
wspominałem, każdy człowiek ma oczywiste prawo do prywatności.
Po drugie, Antoni Macierewicz był znanym działaczem opozycji, a opisane
problemy rodzinne były skutkiem jego niepodległościowego zaangażowania.
Tym bardziej jego życie osobiste powinno być chronione przez ludzi
czytających akta IPN. To, że opublikowano fragmenty tych nagrań,
po prostu nie mieści mi się w głowie. To takie włażenie w brudnych
gumiakach w cudze życie osobiste. Mówiąc bardziej dosadnie:
to szorowanie po dnie.

Czemu to ma służyć?

No cóż,
wydanie każdej książki to po części przedsięwzięcie także komercyjne.
Ten i inne teksty obojga autorów ukazują się w mediach jako zapowiedź
książki, a więc jako zachęta do jej kupienia. A jak ktoś kupuje książki,
to ktoś na tym zarabia pieniądze. A że „na Macierewiczu zarobić się da”
pokazał przykład innego, podobnego „dzieła” Tomasza Piątka. Autorzy
chyba zapragnęli chyba pójść w jego ślady. Wygląda na to że pod względem
intelektualnym i moralnym również.

W tekście pojawia
się informacja, że Antoni Macierewicz miał uzyskać nieoficjalne
gwarancje bezpieczeństwa od nieokreślonego bliżej otoczenia szefa MSW,
gen. Czesława Kiszczaka. O co chodzi?

Nie wiadomo, cały
ten fragment jest opisanym typowym tonem insynuacyjnym. Że zacytuję:
„po wyjściu Macierewicza z podziemia wśród działaczy opozycji pojawiają
się informacje, że dostał on nieoficjalne gwarancje bezpieczeństwa
od bliżej nieokreślonego otoczenia generała Kiszczaka”. Żadnych
konkretów, żadnych pewników. Nic. Przypomina mi to trochę rzymskie
adacter calumniare, seper, aliquid haeret. „Szkalujcie śmiało, zawsze
coś przylgnie”

Krzysztof Król, zięć Leszka Moczulskiego
twierdzi, że gwarancje bezpieczeństwa dla Antoniego Macierewicza miały
wiązać się z jego artykułem „Głosie” wzywającym do pojednania z Ludowym
Wojskiem Polskim.

To bzdury. Artykuł nie wzywał
do pojednania z Ludowym Wojskiem Polskim tylko stawiał pytanie, czy
wojsko (naturalnie beż sowiecko-komunistycznej „wierchuszki”) może
opowiedzieć się po stronie społeczeństwa, a nie partii i przyczynić się
do odbudowy niepodległego państwa polskiego. Poza tym autorem tego
tekstu nie był Antoni Macierewicz, tylko Ludwik Dorn, a podpisała
go redakcja „Głosu”. Co ciekawe, sprawa ta była wyjaśniana w tamtym roku
przy okazji książki Tomasza Piątka. Ale autorzy pomijają sprawę
milczeniem raczej świadomie posługując się insynuacjami zięcia Leszka
Moczulskiego, który nie jest tu obiektywnym świadkiem historii.

Dlaczego Pan tak uważa?

Leszek
Moczulski, jego zięć Krzysztof Król i „Konfederacja Polski
Niepodległej” zakończyli polityczną karierę w III Rzeczpospolitej
niedługo po opublikowaniu w 1992 r. tzw. listy Macierewicza, na której
był Moczulski. To jest jeden z kilku, ale zupełnie wystarczający powód
do traktowania słów Pana Króla z należytym dystansem, nawet wtedy, kiedy
prezentuje się tak marny poziom wiedzy merytorycznej w sprawie
Macierewicza, jaki prezentują Dzierżanowski z Gielewską. A Krzysztof
Król to zdaje się, wierzchołek góry lodowej. Tam jest więcej podobnych
„świadków historii”

A może Pan podać inny przykład?

W jednym
z portali internetowych ukazała się sensacyjna informacja tej pary
autorów, jakoby Macierewicz „zatrzymał akcję kontrwywiadu przeciw GRU”.
Pomijam już sam fakt, że nie wiemy, czy tak było naprawdę, jakie były
ewentualne motywacje (być może było to uzasadnione) działania ówczesnego
szefa MSW, ale jak się da taki sensacyjny tytuł, to brzydki zapach
zostaje. Tu głównym narratorem interpretującym działalność Macierewicza
jest niejaki Andrzej Anklewicz, były bezpieczniak rozpracowujący
opozycję, a nawet oficerem polityczny w Służbie Bezpieczeństwa, który
niestety znalazł się w służbach specjalnych III RP. To taki typ (mówiąc
językiem Kisiela) stawia fundamentalne pytanie o Macierewicza: „czy
on rozumie, że obiektywnie działa na rzecz Rosjan?” Szkoda,
że Dzierżanowski z koleżanką nie sięgnęli po innych, ale podobnych
świadków historii, na przykład Jerzego Urbana. Nie wiadomo, jak takie
wynurzenia komentować. Chyba nie warto. Po wyciągnięciu spraw osobistych
Antoniego Macierewicza i zatytułowanie materiału „>Jesteś mi obcym
człowiekiem<. Tak SB podsłuchiwała kłótnie Macierewicza z żoną”
przejdzie do historii polskiego dziennikarstwa. Żenada,
kompletna żenada.