Opis szaleństwa związanego z „myślą nową”, która „blaski promiennemi dziś wiedzie nas na bój i trud” i każe poprzez testowanie filmów narzucać wytworom kultury ideologię feministyczną, gender a ostatnio nowy rodzaj ekologizmu, powinienem zacząć od sytuacji na Zachodzie. Stamtąd wszak płyną do Polski trendy, a rodzimi miłośnicy „ruszania z posad bryły świata” jedynie je przeobrażają. Zacznę jednak od sytuacji nad Wisłą, obiecując, że w ostatniej części cyklu dotrę do „jądra ciemności”, czyli do najnowszych, totalitarnych w swej istocie pomysłów dotyczących filmowych treści powstających za oceanem.

Obłęd związany z feministycznym i genderowym testowaniem filmów dotarł do Polski kilka lat temu. Wydawnictwo „Timof i cisi wspólnicy” Pawła Timofiejuka opublikowało komiksy Alison Bechdel Fun Home (3 wydania: 2009, 2010, 2014) i Are You My Mother? A Comic Drama (Jesteś moją matką? - opowieść o skomplikowanych relacjach autorki z matką, wyd. polskie 2014).).

W 2015 r. Kinga Dunin, pisząca o sobie: „socjolożka, publicystka, pisarka, krytyczka literacka”, wystosowała apel do „recenzentów i recenzentek”, aby opisując filmy stosowali „test Bechdel”. „Chciałabym pod każdą recenzją znaleźć prosty znaczek, który będzie informacją dla widzów o tym, jak film wypada z w tym teście” - pisała Dunin. Dalej rozwiewała ewentualne wątpliwości: „Może pojawić się kłopot przy ocenie filmów gejowskich – ale Almodovar jakoś sobie zwykle z tym radzi. Geje nie mieszkają na Marsie, ale w świecie pełnym kobiet. Może poza znaczkiem „skandal” można wstawić jeszcze jeden – nieobecność usprawiedliwiona?”

Strona z wynikami tekstu dla polskich filmów znalazła się niebawem w internecie. Potrzeba takiej wutryny zrodziła się także z tego powodu, że na anglojęzycznej stronie „testu Bechdel” nie można było znaleźć zweryfikowanych polskich filmów. Feministki znad Wisły postanowiły samodzielnie zabrać się za polskojęzyczne produkcje. Nieformalny kolektyw Queer Feminist Film, organizujący w Warszawie comiesięczne pokazy eksperymentalnych filmów feministycznych i queerowych, we współpracy z portalem Kobiety Kobietom przygotował polską wersję „testu Bechdel”. „Zapraszamy do egzaminowania, może ktoś znajdzie więcej budujących a zapoznanych przykładów, bo jak dotąd ponad połowa rodzimych produkcji oblała test z kretesem... „ - napisała w internetowym dwutygodniku.com Joanna Krakowska, inicjatorka polskiej strony testu i współautorka książek „Soc i sex. Diagnozy teatralne i nieteatralne” (2009) i ”Soc, sex i historia”, która ukazała się w 2014 r. w Wydawnictwie Krytyki Politycznej. Na polskiej stronie „testu Bechdel” dołożono ambitnie dwa dodatkowe pytania zaproponowane przez Krakowską: Czy kobieta w filmie pełni inną rolę niż matki, żony lub kochanki? I czy to, z czym się zmaga, wiąże się z czymś innym niż związek z mężczyzną lub macierzyństwo? 

Nie śledzę feministycznych portali i stron queerowych. Nie wiem, czy projekt przetestowania polskich filmów rozwija się i obejmuje coraz to nowe tytuły. Wiem z pewnością, że ideologia z której wyrósł, rozwija się w najlepsze w kinematografii nad Wisłą i jest uwzględniana w nowych produkcjach. Rewolucja promująca ową antykulturę odbywa się w rożnych miejscach i atakuje zewsząd. Ostatnio w programie TVP „The Voice Senior” jedna z uczestniczek wyśpiewała ideologiczne przesłanie dla seniorów w przerobionej wersji znanego przeboju Alicji Majewskiej „Być kobietą”. Zadeklarowała, że nie chce być matką, żoną czy kucharką, woli „być kochanką”. To wszystko w zarządzanej przez prawicę TVP...

Podobny duch unosi się zresztą we wszystkich serialach Telewizji Polskiej. Dziejących się współcześnie obyczajówek nawet nie dotykam, bo wszelkiego rodzaju lewicowego ścieku jest tam pełno w każdym odcinku. Ale weźmy seriale historyczne. Tu lewicowe przenicowanie świata jest szczególnie rażące, bo żenująco anachroniczne. Oto jak lewicowa prasa wychwaliła serial TVP Wojenne dziewczyny: „Ewka, Irka i Marysia są pełnoprawnymi bohaterkami. Godzinny odcinek serialu bez problemu przeszedłby test Bechdel, używany do mierzenia poziom seksizmu w branży filmowej (…). W popkulturowej narracji o wojnie przybywa bohaterek, które nie mieszczą się w tradycyjnych, drugoplanowych rolach tęskniących matek, żon, kochanek, a czasem sióstr.” (E. Dłużewska, "Wojenne dziewczyny", morowe panny, "żołnierki wyklęte". Czy poppatriotyzm potrzebuje bohaterek?, „Gazeta Wyborcza”, 17.03.2017).

Niestety, w skądinąd ciekawym serialu „Korona królów” także nie brakuje wątków którym mogliby przyklasnąć funkcjonariusze opisywanej rewolucji. Czy ktoś w Telewizji Polskiej wreszcie się opamięta?

Cz. 1. Rey z "Gwiezdnych wojen" odkrywa swoją krzywdę

http://www.blogmedia24.pl/node/83003