Gdy "wygrywa demokracja"

Jak tam liczono te głosy, tak liczono, grunt, że w końcu policzono je tak, że „polska demokracja wygrała”. Teraz więc, gdy ciemniacy mają władzę absolutną, powinniśmy się spodziewać generalnego sprzątania w przestrzeni publicznej, a więc przede wszystkim pacyfikacji blogosfery, no bo nic tak nie buduje, jak zgoda. Czy akcja pacyfikacyjna będzie poprzez „przypadkowe awarie”, czy nękanie za pomocą „życzliwych” instytucji, to już nieistotny drobiazg.

Po II turze wyborów, kiedy to zobaczyliśmy, kto jest kim i po której stronie, Polsce pozostaje już tylko wariant grecki jako, by tak rzec, optymistyczny scenariusz. Ci z obywateli, którzy w pełni świadomie – po tragedii smoleńskiej, majowo-czerwcowej powodzi i po trzech latach kompromitujących, aferalnych rządów ciemniaków – ponownie na tychże ciemniaków zagłosowali, muszą po prostu dostać lekcję surwiwalu w sytuacji ekonomicznego załamania się państwa. Jeśli ich osobiście kryzys nie uderzy po kieszeniach, po budżetach domowych, to najwyraźniej nie pojmą na czym polega wspólnota – już nie narodowa, bo przecież tej oni właśnie nie czują, ale po prostu wspólnota losów na jednym terytorium należącym do jednego państwa. Polska dla nich nie jest najważniejsza, czemu dali wymowny wyraz. Najważniejsza jest dyktatura ciemniaków – bez względu na to, czy ciemniacy cokolwiek robią, czy nie. A może ze względu na to, że właśnie nic sensownego i pożytecznego dla kraju nie robią? Może tak należy rozumieć „ideowe zaangażowanie” ich sympatyków?

Chyba za bardzo się łudziliśmy, że metodami legalnymi, pokojowymi można doprowadzić do przełomu w Polsce. Po 21 latach transformacji komunizmu w neokomunizm czerwono-różowa nomenklatura, której zjednoczenie widzieliśmy w czasie kampanii prezydenckiej bardzo wyraźnie, nie mogła przecież nagle dobrowolnie posunąć się do „oddania władzy”. Korowód ponurych postaci od sędziwego Jaruzela i sędziwego wujka Tadka, poprzez Urbana i Bartoszewskiego, Cimoszewicza i Kwaśniewskiego, Tyma i Hołdysa, Dukaczewskiego i Miecugowa, po Owsiaka i Michnika – był najlepszą ilustracją tego, dokąd zabrnęło polskie państwo i w jakiej jest kondycji. Zresztą przedsmak tego zjednoczenia nad grobami mieliśmy w okolicach 9 maja 2010 r., gdy na ziemi smoleńskiej stanęli obok siebie gajowy, Jaruzel i Wajda.

Najokropniejsze jest to, że powtórzony został scenariusz z 2007 r. i możemy być pewni, że za chwilę nikt nie będzie wymagał od gajowego, by cokolwiek z tych rzucanych na wiatr słów, tych podwyżek płac niemalże dla wszystkich i ulg dla wszystkich, wzrostu, autostrad, dobrobytu nie z tej ziemi, było realizowane. Nie temu miała zresztą służyć ta żniwna kampania. Miała ona skonsolidować nomenklaturę i zapobiec jakimkolwiek zmianom. Usłyszymy więc, dokładnie tak samo, jak za rządów Tuska, gdy mityczna Irlandia 2 oraz cud gospodarczy zaczęły się oddalać, a nie przybliżać, że tak naprawdę wielu rzeczy się jeszcze nie da, poza tym jest światowa dekoniunktura, a przede wszystkim, trzeba się uzbroić w cierpliwość. W takiej sytuacji jedynym zadaniem ciemniaków będzie doprowadzić do sytuacji, w której głosy sprzeciwu nie będą tak słyszalne jak do tej pory. Zadaniem PiS-u i innych ugrupowań będzie wyraźne artykułowanie tego sprzeciwu, zwłaszcza że władza absolutna ciemniaków na pewno nie będzie sprzyjać rozwikłaniu sprawy przyczyn smoleńskiej katastrofy. Wspominałem zresztą w komentarzu dla „GP” po pierwszej turze wyborów, że jeśli 10 kwietnia nie stanie się głównym tematem kampanii J. Kaczyńskiego w II turze, to szef PiS-u może przegrać. Tak się właśnie stało. Nie popadałbym więc w taki optymizm i samozadowolenie, jak dr Migalski i „młode pokolenie PiS-u” (http://www.rmf24.pl/raport-wybory-2010/wyboryprezydenckie2010najnowszefakty/news-migalski-w-2015-jaroslaw-kaczynski-ponownie-wystartuje,nId,286875), jestem bowiem przekonany, że ta kampania była do wygrania i to z hukiem, a więc w taki sposób, że nie byłoby wątpliwości, kto obejmuje prezydenturę.

Kampania delikatna i łagodna była dobra w I turze, w II natomiast należało wrócić do wyrazistego, jednoznacznego przekazu i nawiązać do największej tragedii polskiej po wojnie – nie ze względu na to, że w katastrofie zginął Prezydent, lecz na to, że zginęło tam w bardzo mrocznych okolicznościach tylu wartościowych Polaków z naszej elity. Na początku swojej kampanii premier Kaczyński całkiem słusznie powiedział, że nasz kraj potrzebuje nowej Solidarności. Być może więc, że znów musimy się spotkać na ulicach.