Moje rekolekcje

             Wyobraźcie sobie, że pracujecie w olbrzymiej firmie, z wieloma oddziałami. W dniu przyjęcia do pracy kierownik stawia wam następujące warunki: „Firma będzie funkcjonować znakomicie, jeżeli wszyscy będziemy wykonywać dokładnie polecenia pana Prezesa. Dlatego raz w tygodniu o określonej godzinie mamy zebrania załogi, na których przekazuję pracownikom słowa pana Prezesa. Jego polecenia, sugestie, rady a także obietnice. Otóż każdy, kto przyczyni się do rozwoju i pomyślności Firmy, działając dokładnie  wg wskazówek pana Prezesa, po przejściu na zasłużoną emeryturę dostanie udziały w Firmie, gwarantujące mu dostatnią starość bez żadnych problemów. Na wszelki wypadek, gdyby ktoś miał jakieś problemy, wątpliwości, czy dobrze wykonuje swoją pracę a przede wszystkim, gdyby ktoś popełnił w pracy błąd i chciał go naprawić aby nie narazić się na utratę udziałów w Firmie, może zawsze do mnie przyjść ze swoim problemem i postaramy się wspólnie go rozwiązać”.

              Słyszycie ? Nie: „pojedziemy Ci po premii” czy: „jeszcze jeden taki numer i się pożegnamy”, „ na Pana/Pani miejsce czeka przed bramą dziesięciu chętnych”, ale: „przyjdź do mnie a ja Ci pomogę”.

              Czyż to nie wspaniała praca? Podejrzewam, że każdy/każda z Was, mając przed sobą taką wspaniałą perspektywę przyszłości, biegłby czym prędzej na tygodniowe zebrania załogi, aby się tylko nie spóźnić i nie uronić ani jednego słowa Prezesa ! Wyłączałby „komórkę” aby nie zakłócać irytującymi melodyjkami przebiegu zebrania a już o żuciu gumy nie ma co mówić. Przecież kierownik mógłby pomyśleć, że się go, lub nie daj Boże, Prezesa lekceważy

                                               Ale czy na pewno ?

             Pomyślcie: poprzez sakrament Chrztu świętego zostaliśmy przyjęci do firmy zwanej Chrześcijańskim Kościołem Rzymskokatolickim. W coniedzielnej Mszy św. Chrystus obecny w Eucharystii mówi nam przez kapłanów: „Kochajcie Boga i bliźniego, głoście Dobrą Nowinę, to co głosicie utwierdzajcie czynami, bądźcie miłosierni, jak i Ja jestem a zasłużycie na Królestwo Niebieskie. Nie zaznacie tam biedy, głodu, bólu i nieszczęścia.” Mało tego – Bóg wie, że jesteśmy słabi i grzeszni. Nie potępia nas za to, nie wyrzuca ze Swego Kościoła, lecz daje nam sakrament Pojednania i wzmacnia nas własnym Ciałem, abyśmy mogli naprawić swoje błędy i z czystym sumieniem dalej uczestniczyć w życiu Kościoła. Prawda, jakie to cudowne? Za tak mało obowiązków dostajemy całą wieczność szczęśliwego istnienia u boku naszego Pana.

                                             I co my na to?

             Rozpoczyna się niedzielna Msza św. Całe grupy ludzi są dopiero w połowie drogi do kościoła i wcale nie widać aby im się bardzo śpieszyło. Po drodze mijają otwarty całodobowy sklep, pod którym stoi kilku lub kilkunastu podchmielonych osobników, którzy nawet nie myślą o tym, że można by ten dzień spędzić po Bożemu. Przechodząc koło nich lepiej zatkać sobie uszy. Mniej więcej do kazania trwa skrzypienie drzwi wejściowych, przepychanie się ludzi w ławkach, rozmowy i śmiechy młodzieży stojącej pod filarami. Na kazanie część młodzieży i mężczyzn wychodzi na zewnątrz na papierosa. Młodzi wracają przeważnie na koniec mszy aby uzyskać od księdza podpis w dzienniczku. Podczas całej mszy odzywają się dzwonki telefonów, małe dzieci płaczą albo biegają, hałasując, po całym kościele, rozpraszając kapłana i przeszkadzając wiernym w należytym uczestnictwie i przeżywaniu Tajemnicy Przeistoczenia i Ofiarowania.

              A wieczorem włączamy którąś z komercyjnych stacji telewizyjnych i rechocemy z głupawych dowcipów o księżach, podziwiamy podstarzałych celebrytów i chłoniemy każde ich słowo, jak świętość, czekając, aż skończy się program, żeby móc odejść od telewizora.

Czy taka ma być nasza wiara? Czy w taki sposób chcemy zasłużyć na Królestwo Niebieskie?

Zastanówmy się nad tym szczególnie teraz, w okresie Wielkiego Postu. Pomoże nam w tym kapłan, czekający na nas w konfesjonale.