Angela Merkel "Matka chrzestna" - krytyka kanclerz Niemiec. "System M"

Od razu powiem, że nie jestem specjalistą od Niemiec
i nie chciałbym się specjalizować w kraju, w którym ostatni dobry poeta
urodził się blisko 200 lat temu, a głównym sukcesem kompozytorskim
w XX wieku była „Horst Wiesel Lied”. Ale, niestety, Niemcy trudno
zignorować, zwłaszcza ostatnio: Przez zgodę na połączenie Niemiec,
najgłupszą decyzję podjętą po rozpadzie ZSRR, w Europie pojawił się twór
podobny do napakowanego sterydami wielkiego osiłka, który już zaczyna
wygrażać pięściami.

Właśnie pojawiła się informacja,
że Angel Merkel nie będzie się ubiegać o funkcję przewodniczącej CDU,
co oznacza jej koniec w polityce krajowej. Wprawdzie w sieci pojawiła
się informacja, że Merkel pozostanie kanclerzem do 2021, ale jest
to wiadomość kompletnie absurdalna. Nie po to odsuwa się znienawidzoną
przez Niemców Merkel od szefowania partii, aby nadal firmowała swoim
nazwiskiem rząd. Myślę, że – o ile oczywiście rząd CDU/CSU-SPD przetrwa
do końca roku – Niemcy pod choinkę dostaną dymisję Merkel.

Czytaj także Koniec ery Angeli Merkel

Ciekawe
jest, że jeszcze do niedawna Niemcy nazywali szefową CDU Mutti. Przez
wiele lat Merkel wydawała się politykiem wyjątkowo sprawnym, która dba
o bogactwo i potęgę Niemiec. CDU wygrywała wybory, a cała Unia
Europejska zabiegała o względy pani kanclerz. Aż przyszedł rok 2015
i to „zaproszenie”, jakie Merkel wystosowała do milionów nielegalnych
imigrantów. A oni odpowiedzieli na to zaproszenie i – jak często bywa
przy tak dużych migracjach – zaczęli niszczyć porządek kraju, w którym
się pojawili. Zaczęli od zniszczenia porządku politycznego Niemiec.

Ktoś
może uznać, że owo „zaproszenie” to wielki błąd, podczas gdy reszta
kadencji Merkel była rewelacyjna. Ale prawda jest inna – otóż dla Unii
Europejskiej kadencja Angeli Merkel to katastrofa. Przede wszystkim
niemiecka dogmatyczność kanclerz doprowadziła do zapaści Grecji.
Oczywiście, ktoś powie, że Merkel chroniła przede wszystkim niemieckie
interesy, ale właśnie to podminowało fundamenty UE. Skończyły się
kompromisy, zaczęła się gra interesów, a w UE najsilniejsze są Niemcy
i starały się to wszystkim dookoła bezwzględnie pokazać.

Kolejnym
niemieckim wybrykiem jest Brexit. W polskich mediach funkcjonuje
legenda, jakby to polska imigracja wystraszyła Brytyjczyków, ale
to oczywiście bujda. Nie bez kozery Niemcy buczeli ostatnio, gdy
prezydent Andrzej Duda wskazał, że UE również jest winna Brexitu.
To właśnie niemiecka bezwzględność doprowadziła do coraz większej
niechęci Brytyjczyków do pozostawania w UE. Uznali oni, że lepiej jest
być poza Unią niż trafić pod niemiecki but.

Konflikt z Polską
to tak naprawdę efekt niemieckiego dążenia do zajęcia pozycji
rozgrywającego w UE pod względem energetycznym. Bajki o praworządności
są dla małych dzieci, totalnej opozycji i Fransa Timmermansa, ale tak
naprawdę chodzi o zakneblowanie polskiego sprzeciwu przeciwko Nord
Stream 2. Niemcy chcą oddać Ukrainę Rosji za perspektywę miliardów euro
dochodów z pośrednictwa w sprzedaży gazu. Na początek chcą pośredniczyć
w handlu z naszym regionem, ale wiadomo, że Nord Stream 3, o którym
myślą już Rosjanie, miałby służyć do transportu gazu na zachód Europy.
Francja, mająca nieszczęście mieć pyszałkowatego Macrona za prezydenta,
zdaje się nie widzieć, że ten sznur rurociągów ma zakończyć się pętlą
nałożoną również na jej głowę.

Teraz jeszcze wybuchł konflikt
z Włochami, też kompletnie pozbawiony sensu, którego celem jest
wyłącznie demonstracja niemieckiej siły, której podporządkowała się
Komisja Europejska. A będzie coraz gorzej, bo sprowokowany przez Merkel
napływ imigrantów rozsadził już porządek polityczny w kilku krajach,
choćby w Szwecji, gdzie nie ma szans na stworzenie rządu.

To samo
dzieje się właśnie w Niemczech. Trzeba pamiętać, że obecny rząd –
CDU/CSU-SPD – powstał po pół roku od wyborów. Te pół roku upłynęło
na walkach między CDU a CSU oraz na przegrywaniu przez chrześcijańskich
demokratów i socjaldemokratów kolejnych wyborów krajowych. SPD tak
broczy poparciem wyborców, że pojawiają się sugestie w tej partii,
że należy zerwać koalicję zanim sondaże pokażą całkowitą marginalizację
tego ugrupowania.

Tak oto Merkel jedną decyzja zniszczyła
znakomicie funkcjonujący przez dekady system partyjny Niemiec. Już
widać, że upadku SPD nic nie zatrzyma, nie ma jeszcze jasności, czy
przetrwa CDU. Całkiem możliwa wydaje się sytuacja, kiedy sojusz z CSU
rozpada się i partia z Bawarii staje się ugrupowaniem ogólnoniemieckim.

A przecież
to tylko jeden z elementów upadku Niemiec. Przybysze z Afryki i Azji
pokazali bardzo wyraźnie, jak nierzetelne i kontrolowane przez państwo
są niemieckie media. Niemcy śmieli się w mediach społecznościowych
z setek relacji o uczciwych imigrantach, którzy po znalezieniu
zgubionych portfeli odnosili je na komisariaty. O dziwo,
za to o gwałtach, czasem niezwykle brutalnych, niemieckie media pisały
bardzo rzadko, a jeśli już im się zdarzało, to „zapominały”
o poinformowaniu o pochodzeniu sprawcy.

Upadł mit sprawności
niemieckiej administracji. Jak bowiem można uznawać za sprawnych
urzędników, którzy nie są w stanie deportować tych, których powinni?
Pojawiały się informacje o rejestrowaniu się imigrantów w kilku
miejscach na raz, aby uzyskiwać większe świadczenia. Jednocześnie na jaw
zaczęły wychodzić afery łapówkarskie, związane z procesem wydawania
pozwoleń na pobyt. Największa miała miejsce w Bremie, a przecież nie był
to jedyny taki przypadek.

Przypomnijmy – kiedy Merkel obejmowała
władzę, dostawała dobrze funkcjonujące społeczeństwo, z dużym poziomem
zaufania do władzy i do mediów, żyjące w bezpiecznym kraju, o trwałym
systemie politycznym. Nikt nie wątpił, że niemieckie samochody
są najlepsze i ekologiczne zarazem. UE też wydawała się mieć niezłe
perspektywy, jako że niedawno doszło do pierwszej tury rozszerzenia
o kraje Europy Środkowej. Na dodatek partnerstwo niemiecko-amerykańskie
wydawało się silne, mimo coraz bardziej śmiałych kontaktów Niemiec
z Rosją Putina, która jeszcze nie zaczęła atakować wszystkich
swoich sąsiadów.

Obecnie z tego nie zostało nic. Niemcy nie
wierzą władzy, zwykli ludzie zdecydowali się na masowe protesty, więc
media zrobiły z nich nazistów. Ale mediom w Niemczech też już nikt nie
wierzy. Unia Europejska chwieje się w posadach, a na dodatek amerykański
prezydent uznaje ją za przeciwnika – choć oczywiście ma na myśli
Niemcy, a nie całą Unię. Jeśli jeszcze okaże się, że USA zdecydują się
wynieść z Niemiec, to nie tylko dla Berlina skończy się specjalna więź
ze Stanami, ale pozostaną one tak naprawdę bezbronne i podatne na każdy
atak, jako że do tej pory to amerykańcy żołnierze i amerykańska broń
jądrowa dawały naszym sąsiadom bezpieczeństwo.

Wiem, że dzisiaj
pojawi się wiele tekstów hagiograficznych, ale prawda jest, niestety,
inna. Otóż po Merkel, zarówno w Unii Europejskiej, jak i w Niemczech
pozostała – cytując klasyczną wypowiedź Bartłomieja Sienkiewicza –
„ch.., d… i kamieni kupa”. A kogoś, kto pozostawia po sobie takie
dziedzictwo, nie można nazwać dobrym politykiem.

„Co Merkel robi ze starymi ciuchami? Nic, ona je nosi”.
W Niemczech ożyły na nowo stare kawały o pani kanclerz (tzw.
Merkel-Witze). Jeszcze wczoraj niemal powszechnie uwielbiana „Mutter der
Nation”, „Miss Deutschland” i „Najpotężniejsza Kobieta Świata”, dziś
niemal powszechnie krytykowana i wyszydzana przez rodaków jak
na początku jej kariery politycznej, walczy o godne zejście ze sceny.

Jest
w tym dowcipie osobliwa cezura. Przy ogłaszaniu decyzji o rezygnacji
z kandydowania na przewodnictwo w partii i na urząd kanclerski
po zakończeniu bieżącej kadencji Angela Merkel wystąpiła pewnie nie
w tym samym żakiecie, co przed laty, gdy obejmowała kierownictwo w CDU,
ale przynajmniej w takim samym, buraczkowym kolorze. W historii Niemiec
dobiega końca ważny rozdział z jej udziałem. Konsekwencje tego kroku
Merkel, wynikającego w gruncie rzeczy z wywołanego przez nią samą
kryzysu imigracyjnego, będą wielorakie, tak dla chadeckich partii
CDU/CSU, dla współrządzących z nimi socjaldemokratów z SPD, jak i dla
całej niemieckiej sceny politycznej, a także dla Unii Europejskiej i być
może stosunków transatlantyckich. Ale po kolei…

Gdyby
w Niemczech odbyły się dziś wybory do Bundestagu, biorąc pod uwagę
rezultaty niedawnych wyborów w Bawarii i w Hesji, a także aktualne
sondaże, CDU straciłaby aż jedną trzecią poparcia, zaś SPD zajęłaby…
czwarte miejsce, po chadekach, po Alternatywie dla Niemiec
i po Zielonych. Nie da się zaprzeczyć, że głównym powodem utraty
popularności udziałowców koalicji rządowej jest absurdalna polityka
imigracyjna, ale nie tylko. Oba obozy, zarówno chrześcijańskich
demokratów jak i socjaldemokratów dalece odbiegły od swych korzeni,
zatarły się ich ideowe różnice, wręcz upodobniły się do siebie.
Chrześcijaństwo chadeków pozostało tylko jakby pro forma w samej nazwie
Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU) i Unii
Chrześcijańsko-Społecznej (CSU), podobnie jak wywodząca się z ruchu
robotniczego socjaldemokracja w nazwie SPD. W praktyce erozja tych
największych partii ludowych oznacza, że dla ratowania własnej skóry
powinny wystąpić z tzw. wielkiej koalicji i od nowa zabiegać o poparcie
swych dawnych wyborców, którzy podryfowali w kierunku innych, mniejszych
ugrupowań. Ale - z uwagi na okoliczności - koalicja CDU/CSU-SPD musi
trwać i grać na czas.

Na niemieckiej scenie politycznej zrobiło
się kolorowo jak nigdy dotąd. Spadek społecznego zaufania
do współrządzących koalicjantów, przy równoczesnym wzroście popularności
wyrosłej na kryzysie imigracyjnym Alternatywy dla Niemiec, która
obecnie stanowi największą siłę opozycyjną w Bundestagu i land o landzie
zdobywała wszystkie parlamenty krajowe, oznacza w praktyce koniec
dotychczasowego, stabilnego podziału ról. Możliwe stają się różne
„egzotyczne” układy i sojusze, czarno-zielonych (CDU i partii
Zielonych), jak np. w Hesji, czarno-czerwonych (chadeków
z socjaldemokratami), tzw. koalicja lampowa – czerwono-żółto-zielona
(lewicy, liberałów z FDP i partii Zielonych), „koalicja jamajska”
od czarno-żółto-zielonej flagi tego kraju, czy czarno-czerwono-zielona
„koalicja kenijska”.

Brzmi śmiesznie, ale śmiesznie nie jest.
Przyparci do muru przez politycznych przeciwników chadecy
i socjaldemokraci z wielkiej koalicji z zaprogramowanym rozstaniem muszą
wspólnie walczyć o… utrzymanie steru władzy i zrobią wszystko, aby
dotrwać do 2021 r. Przedwczesne wybory byłyby dla nich katastrofalne.
Stąd też ucieczka kanclerz Merkel do przodu i jej zapowiedź rezygnacji
z ponownego ubiegania się o szefostwo w  partii (jeszcze dwa tygodnie
temu zapewniała, że będzie kandydować) oraz wycofania się z polityki
po upływie bieżącej kadencji. Z jednej strony ma to uspokoić wyborców,
że „i tak wkrótce odejdzie”, a z drugiej wyciszyć szeregi we własnej
partii i przerzucić trudy odnowy oraz lwią część odpowiedzialności
na nowego przewodniczącego. Z jej decyzji cieszą się także socis z SPD,
którzy jak chadecy z CDU/CSU liczą, że do tego czasu minie kryzys
imigracyjny i uda im się poprawić własne notowania. Posunięcie ze strony
Merkel zaiste mistrzowskie, to ona decyduje, kiedy odejdzie, a po cichu
liczy też, że w glorii.

W CDU już rozpoczęły się podchody, kto
na jej miejsce na czele partii, kto kogo popiera, kto może, a kto nie
powinien ubiegać się o te funkcję. Już kilka chwil po ogłoszeniu decyzji
przez Merkel pojawiły się pierwsze nazwiska kandydatów, a ich lista
wydłuża się niemal z godziny na godzinę. Pod uwagę brana jest m.in.
56 letnia Annegret Kramp-Karrenbauer, była premier Saary, od niedawna
sekretarz generalna CDU, ale także np. reprezentant młodszego pokolenia
Jens Spahn, 38 letni minister zdrowia w gabinecie Merkel.
Niespodziewanie zameldował się też postrzegany już przed laty przez
niektórych w chadeckich kręgach jako przyszły kanclerz, były szef
frakcji CDU, 63.letni prawnik z wykształcenia Friedrich Merz. Tę kiedyś
„wschodzącą gwiazdę chadeków” strąciła w 2002 r. z firmamentu sama
Merkel - Merz był jej zagorzałym wrogiem, kpił z niej otwarcie
i uczestniczył w męskim spisku baronów (kilku landowych premierów CDU),
którzy nie chcieli dopuścić aby „ta kobieta” objęła przewodnictwo
w partii, a już w ogóle żeby została kanclerzem. Zanim Merz zgłosił swą
kandydaturę na następcę Merkel, udał się do Brukseli, gdzie sondował
opinie i swoje szanse na poparcie wpływowych polityków, a po powrocie
zapewnił na naprędce zwołanej konferencji prasowej, że jego pojednanie
z panią kanclerz jest zbędne, bo ją ceni, jej dorobek i w ogóle cieszy
się na bezkonfliktową współpracę…

Merz, który w ostatnich latach
pracował w różnych radach nadzorczych, jest dobrze znany starszym
kolegom, młodszym - w co wierzy - „da się poznać” i obiecuje dokonanie
„zmiany pokoleniowej” w CDU. Postrzegany jest jako reprezentant skrzydła
konserwatywnego, czyli teoretycznie gwarantuje powrót - co też
zapowiada - chadeków do korzeni. Poza tym jest za wzmacnianiem
tożsamości narodowej oraz kulturowej Zachodu, a także spójności państw
eurostrefy, za zacieśnianiem więzów Niemiec z Francją, deklaruje się
przy tym jako zwolennik dobrych relacji transatlantyckich. Nie da się
ukryć, że ambicje Merza nie kończą się na przewodnictwie w partii, jeśli
ruszył do ataku, to z opcją, że będzie to trampolina do ubiegania się
w 2021 r. o fotel kanclerski. Kto ostatecznie obejmie schedę w unii
po Merkel i co z tego wyniknie, przekonamy się za kilka tygodni,
po grudniowym zjeździe CDU. Żadna kandydatura nie jest jeszcze pewna,
pojawiły się też żądania członków partii o przeprowadzenie prawyborów.

Wielką
niewiadomą pozostaje kwestia rosnącej w siłę Alternatywy dla Niemiec.
Jak do tej pory kanclerz Merkel podkreślała: „dopóki ja rządzę
współpraca z AfD jest wykluczona”. Dopóki… Szef frakcji AfD Alexander
Gauland (wcześniej przez 40 lat członek CDU), puszcza te słowa mimo uszu
i już zapowiada gotowość do tworzenia koalicji ze swą byłą partią,
jeśli ta „wróci do swych dawnych wartości”… A wszystko to - wracając
do punktu wyjścia - są skutki irracjonalnego otwarcia drzwi do Europy
dla islamskich imigrantów przez Merkel, zarówno na wewnętrznej scenie
politycznej w RFN, jak i dla całej Unii Europejskiej. Jak skwitował szef
Instytutu Badań Gospodarczych DIW w Berlinie Marcel Fratscher, „Niemcom
wiodło się tak dobrze, że stały się wyniosłe i aroganckie”. Niemcy,
które usiłowały i nadal usiłują poprzez swe wpływy w Brukseli dyrygować
państwami UE nie tylko w kwestii tzw. uchodźców, wniosły wielki wkład
w narastający eurosceptycyzm. Dość spojrzeć na rezultaty wyborów,
począwszy od Polski przez Węgry, Austrię aż do Włoch i Grecji,
że o Brexicie nie wspomnę. Po turbulencjach na niemieckiej scenie
politycznej i sukcesach AfD podobne trzęsienie nastąpi zapewne
we Francji, gdzie prawicowi populiści już mocno namieszali w minionych
wyborach, a obecnie notowania prezydenta Emmanuela Macrona lecą
na łeb i szyję.

Niemcy i Europa są te same, ale już nie takie
same, za sprawą Merkel zmienia się wszystko, mnożą się znaki zapytania,
ale i obawy o przyszłość. Niezależnie od zarzutów stawianych Merkel,
kanclerz była przewidywalna. Na arenie ogólnoeuropejskiej wiele wyjaśnią
przyszłoroczne wybory do europarlamentu, w którym – czego już można się
spodziewać - zwolennicy przekształcenia unii w wyimaginowane „Stany
Zjednoczone Europy” z ponadnarodowym rządem i parlamentem w Brukseli
i Strasburgu stracą dotychczasowe wpływy. Można się spodziewać,
że na nowo rozgorzeje unikana dziś dyskusja o kształcie, formie
i przyszłości Unii Europejskiej.

Jak w tych nowych
okolicznościach powinny przebiegać jutrzejsze, polsko-niemieckie
konsultacje międzyrządowe? Tak samo jak dotychczasowe, bo i tematy
od lat nie uległy zmianie: począwszy od bałtyckiej, rosyjsko-niemieckiej
„rury przyjaźni”, stosunku do reform w naszym kraju, powojennych
odszkodowań, czy poszanowania praw Polaków w Niemczech, a na przyszłości
UE i stosunkach transatlantyckich skończywszy. Rzeczowy dialog musi
trwać, bez względu na to, co dzieje się dziś w Berlinie. Tym bardziej,
że są nim obecnie zainteresowani sami Niemcy…

autor:

Piotr Cywiński

„Ten pakt w sprawie migracji,
tak samo jak pakt w sprawie uchodźców, jest właściwą próbą odpowiedzi
w kwestii rozwiązywania globalnych problemów także na płaszczyźnie
międzynarodowej i przy wspólnym udziale”

—
powiedziała Merkel w swym pierwszym wystąpieniu w parlamencie od czasu
poinformowania, że na grudniowym zjeździe CDU w Hamburgu nie wystawi
swej kandydatury w wyborach na przewodniczącego partii, którą kieruje
nieprzerwanie od ponad 18 lat.

Zdaniem szefowej
niemieckiego rządu ci, którzy uważają, że mogą sami rozwiązać wszystkie
problemy migracyjne, myślą w rzeczywistości tylko o sobie.

„To nacjonalizm w najczystszej postaci” - zaznaczyła.

Porozumienie
GCM (Global Compact for Safe, Orderly and Regular Migration) zostało
wypracowane na forum ONZ. Ma to być pierwszy dokument kompleksowo
regulujący międzynarodowe przepływy osób. Nie będzie miał mocy prawnie
wiążącej, ma za to upowszechnić standardy i normy dotyczące migracji
oraz ułatwić współpracę państw w tym zakresie.

Planowany jest
także kolejny pakt dotyczący uchodźców. Merkel stwierdziła, że jest
on w „narodowym interesie”, gdyż może polepszyć warunki, w jakich
znajdują się wygnańcy i migranci zarobkowi.

„Chcemy,
by wtedy, gdy w Katarze wznoszone są stadiony, zatrudnieni tam
robotnicy budowlani byli traktowani rozsądnie, by nie byli
wykorzystywani, byśmy nie mieli od czynienia z pracą dzieci”

—
podkreśliła. Przypomniała jednocześnie, że pakt migracyjny nie jest
prawnie wiążący i nie zmieni obowiązujących w poszczególnych
państwach przepisów.

Merkel wyraziła nadzieję, że mimo trudnych
kompromisów porozumienie w sprawie wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii
Europejskiej zostanie zaakceptowane przez wszystkich 27 państw
członkowskich. „Powstrzymuje się jeszcze tylko Hiszpania”, która domaga
się jednoznacznego stanowiska w kwestii przyszłych negocjacji na temat
statusu Gibraltaru, co zdaniem niemieckiej kanclerz może zostać
załatwione na unijnym szczycie w sprawie Brexitu w najbliższą niedzielę.

Polski
rząd zdecydował we wtorek, że Polska nie poprze „Globalnego
porozumienia na rzecz bezpiecznej, uporządkowanej i legalnej migracji”
zarówno podczas międzynarodowej konferencji w sprawie przyjęcia tego
dokumentu, która odbędzie się w Marrakeszu 10 i 11 grudnia br., jak też
w trakcie późniejszego głosowania podczas Zgromadzenia Ogólnego
Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Jako powód podano to,
że przygotowywany pakt w sprawie migracji „nie spełnił postulatów Polski
dotyczących potwierdzenia odpowiednio silnych gwarancji suwerennego
prawa do decydowania o tym, kogo państwa przyjmują na swoim terytorium
oraz rozróżnienia migracji legalnej i nielegalnej”.

W żadnym razie nie będzie współpracy z partiami prawicowymi po wyborach (europejskich - PAP)

—powiedziała
Angela Merkel w czwartek podczas konferencji prasowej w stolicy Nigru,
Niamej odpowiadając na pytanie zadane przez jednego z dziennikarzy.

CZYTAJ WIĘCEJ: Orban przed spotkaniem z Salvinim: Chciałbym, aby współpracował z EPL. Wicepremier Włoch: Musimy zbudować inną Europę

Była
to odpowiedź na postulaty szefa węgierskiego rządu Viktora Orbana,
który przed czwartkowym spotkaniem z wicepremierem Włoch Matteo Salvinim
zachęcał Europejską Partię Ludową do współdziałania z partiami
prawicowymi. Fidesz Orbana i Liga Salviniego należą co prawda do różnych
frakcji w Parlamencie Europejskim, ale obaj politycy podkreślają,
że mają wspólne stanowisko m.in. w kwestii migracji i podziału
kompetencji między państwami narodowymi a Brukselą.

W drugiej
połowie marca zgromadzenie polityczne Europejskiej Partii Ludowej
zdecydowało o zawieszeniu Fideszu w prawach członka. Węgierska partia
nie ma obecnie prawa brać udziału w spotkaniach EPL, prawa do głosowania
ani proponowania kandydatów na stanowiska w tej frakcji. Różnice zdań
między partią Orbana a pozostałymi członkami frakcji nawarstwiały się
od wielu lat. Bezpośrednim pretekstem zawieszenia, była kampania
plakatowa węgierskiego ugrupowania, na której szef KE Jean-Claude
Juncker był przedstawiany wraz z amerykańskim finansistą
George’em Sorosem jako szwarccharakter zamierzający sprowadzić do Europy
miliony imigrantów.

W środę szefowa CDU - która wraz z Fideszem
należy do EPL - Annegret Kramp-Karrenbauer zagroziła Orbanowi
ostatecznym wykluczeniem z frakcji.

Niemieckie media podróży Merkel do Afryki: Polityka pozorów

Niemieckie
media komentują w piątek trzydniową podróż Angeli Merkel po Afryce.
"Frankfurter Allgemeine Zeitung" przyznaje, że przyczyny masowych
migracji należy zwalczać u ich źródeł. "Die Welt" jest jednak zdania, że
wykonaniu kanclerz RFN jest to polityka pozorów.

"Kanclerstwo Angeli Merkel kończy się prezentem pożegnalnym. Nie dla
niej, ale od niej: prezent dla Władimira Putina" - twierdzi "Die Welt".

Aby dopiąć swego, przeczekała wielką presję ze strony prezydenta Trumpa i autorytatywnie narzuciła swą wolę reszcie Europy. Już te dwa drobiazgi powinny dać do myślenia. Tak wiele, żeby pomóc Putinowi
i wykroić sobie wzorem Gerharda Schrödera (jak głoszą złośliwe plotki)
godziwą emeryturę na posadzie w Gazpromie? Otóż ktoś, kto nawet
odchodząc z polityki robi to wedle własnych reguł, w wybranym przez
siebie terminie, nie jest człowiekiem z tej samej gliny, co operetkowy
kobieciarz-hedonista.

Niemcy: Merkel leci do Moskwy rozmawiać z Putinem, "zakończy się trudna, a zarazem bliska relacja"

Kanclerz Angela Merkel udaje się w piątek do Rosji na rozmowy z
prezydentem Władimirem Putinem. Merkel spotka się z Putinem w Moskwie
prawdopodobnie po raz ostatni jako kanclerz. W ten sposób "zakończy się
trudna, a zarazem bliska relacja" - pisze "Frankfurter Allgemeine
Zeitung".

Pakt Ribbentrop-Mołotow paktem Merkel-Putin? Polska sprzedana, ostatni gasi światło

http://maryla-maryla.blogspot.com/2008/01/pakt-ribbentrop-mootow-paktem-schrder.html     Rosja zamyka pętlę gazową wokół Polski Ostatnia przeszkoda na drodze do budowy ...

Wpis w blogu - Maryla - 23.12.2009 -

Pakt Ribbintrop- Mołotow, IV Rozbiór Polski

©

Michał St. de Z...

Gazociąg Nord Stream 2 nie jest projektem dwustronnym, a projektem o charakterze europejskim ze względu na udział przedsiębiorstw z innych krajów - powiedziała w piątek kanclerz Niemiec Angela Merkel po rozmowach w Moskwie z prezydentem Rosji Władimirem Putinem.

Na wspólnej konferencji prasowej z Putinem po rozmowach na Kremlu Merkel opowiedziała się za przedłużeniem obowiązującej do 2024 roku umowy z Ukrainą o tranzycie przez ten kraj gazu z Rosji.

Budowa Nord Stream 2 dobiega końca, do ukończenia pozostało 15 kilometrów morskiej części gazociągu - powiedział prezydent Rosji Władimir Putin w piątek po rozmowach na Kremlu z kanclerz Niemiec Angelą Merkel.

Putin dodał, że na rozmowach zapewnił Merkel, że jego kraj wywiąże się ze zobowiązań wynikających z kontraktu z Ukrainą na tranzyt gazu z Rosji.

Okazuje się, że strona niemiecka ustaliła warunki spotkania bez konsultacji z Pałacem Prezydenckim.Propozycja
spotkania nie była ustalana z Pałacem. Nie pojawiła się kilka tygodni
temu. O spotkaniu z kanclerz Merkel prezydent Polski dowiedział się
z komunikatu niemieckiej strony. Dopiero później przedstawiciele
ambasady zgłosili się do Kancelarii Prezydenta, by umówić spotkanie. Tak
się nie robi w dyplomacji. Niemiecka strona przepraszała nas za to, ale
prezydent miał już wcześniej zaplanowane aktywności
w sobotę 11 września – przekonuje osoba z otoczenia prezydenta.

16 lat rządów pani kanclerz Merkel
miało fatalny wpływ na stosunki z Polską. To jest jej zasługa
i to ma konkretną przyczynę w kontekście polityki wewnętrznej Niemiec” -
mówi w rozmowie z portalem wPolityce.pl prof. Bogdan Musiał, historyk.

CZYTAJ WIĘCEJ: Rozmowy
Merkel-Morawiecki. Premier: Mamy razem wiele interesów. Cieszę się,
że relacje polsko-niemieckie są rzeczywiście bardzo silne

Prof.
Bogdan Musiał ocenia rządy Angeli Merkel w Niemczech i zwraca uwagę,
jak wyglądały relacje polsko-niemieckie za czasów jej urzędowania.

16 lat
rządów pani kanclerz Merkel miało fatalny wpływ na stosunki z Polską.
To jest jej zasługa i to ma konkretną przyczynę w kontekście polityki
wewnętrznej Niemiec. Podam przykład. Kiedy jakiś uchodźca islamski kogoś
zamordował, to pani Merkel chowała się i nagle media niemieckie
odkrywały w Polsce jakąś straszną aferę i przykrywały ten temat

— mówi.

Za jej
czasów Polska była używana jako przykrywka do wewnętrznych problemów,
które były spowodowane polityką pani Merkel. To są takie drobnostki,
jeśli chodzi o wizerunek Polski, który był i jest kształtowany za czasów
pani kanclerz. Oczywiście nie chcę twierdzić, że on był idealny i nagle
zmienił się za jej urzędowania. Ten wizerunek był naturalny
z niemieckiego punktu widzenia, ponieważ trzeba przyznać, że są tutaj
pewne uprzedzenia antypolskie i wyższość

— podkreśla historyk.

Nord Stream i putinowska Rosja

Nasz rozmówca porusza również kwestię gazociągów Nord Stream i polityki Angeli Merkel wobec Vladimira Putina.

Mówi
się dużo o gazociągu Nord Stream 2. Tylko zapominamy, że obydwa
gazociągi zostały wybudowane za jej czasów. Na krótko przed objęciem
władzy przez Angelę Merkel, kanclerz Gerhard Schroeder podpisał umowę
z Putinem. Ona miała okazję to zablokować

— zauważa.

Sojusz
rosyjsko-niemiecki ma ogromny wpływ na pokój w Europie Wschodniej,
ponieważ przez to mamy wojnę na Ukrainie. To wszystko działo się
za czasów Angeli Merkel, która dawała Putinowi zielone światło

— dodaje.

Brexit i konflikt Polski z KE

Prof. Musiał zwraca także uwagę na kwestię Brexitu.

Przecież
to jest zasługa pani Merkel. Oczywiście, wpływ na to mieli imigranci
zarobkowi z Europy Środkowo-Wschodniej, w tym z Polski. Ale dużą kroplą,
która przelała czarę goryczy był wrzesień 2015 roku, gdy pani Merkel
nakazała (bez konsultacji z innymi krajami) otwarcie granic

— podkreśla.

Historyk do osoby kanclerz Merkel odnosi konflikt Komisji Europejskiej z polskim rządem.

To są ataki
inspirowane z Berlina, które wykonuje Bruksela. Merkel nie chce się
w to mieszać oficjalnie i twierdzi, że nie ma z tym nic wspólnego, ale
pani Ursula von der Leyen to jest jej człowiek. Przecież to ona
ją stworzyła i wysłała do Brukseli

— zaznacza.

Niemcy
odgrywają w Brukseli dużą rolę i przez Brukselę naciskają na Polskę,
żeby ją spacyfikować. Chcą, by była jak za czasów Donalda Tuska, czyli
to, co pani kanclerz sobie zażyczy, Tusk to przyklepie

— dodaje.

Prof. Bogdan Musiał podnosi także sprawy wewnętrzne Niemiec.

Przez
16 lat rządów Merkel Niemcy z państwa, które było przodujące w wielu
dziedzinach rozwoju, stały się państwem przeciętnym. Dość szybko
zauważono, że Merkel nie rządziła, tylko zarządzała i koncentrowała się
na utrzymaniu władzy, obojętnie jakimi środkami

— mówi.

Następca Merkel

Historyk
przypomina, że ustępująca kanclerz „wykosiła wewnątrzpartyjną opozycję”
i dobierała sobie ludzi bez profilu i charyzmy, którzy
są „Angelą Merkel-Bis”.

Od jej kadencji stosunki
polsko-niemieckie nie są złe, one są fatalne. To ona jest odpowiedzialna
za niemiecką politykę wobec Polski, za Nord Stream 2, za te wszystkie
prymitywne ataki itd.

— podkreśla.

Odnosząc
się do słów Jarosława Gowina, który stwierdził, że Angela Merkel była
najbardziej propolskim niemieckim politykiem, prof. Musiał zauważa:

Pan
Gowin nie zna realiów, nie zna niemieckiej polityki. Trzeba też wziąć
pod uwagę, że jednak opozycyjne media w Polsce podkreślały, jakim Merkel
jest wspaniałym politykiem, „najmocniejsza kobieta-polityk na świecie”.
Może i była. Rzeczywiście, ale fatalnie rządziła, bo nie rządziła, ale
zarządzała. Żadnych reform – zero. Już nie chcę wchodzić w to, w jakim
stanie pozostawiła Niemcy.

Nasz rozmówca zwrócił
przy tym uwagę na wielkie powodzie, jakie nawiedziły Niemcy za jej
rządów, będące skutkiem nie zmian klimatycznych, ale
potwornych zaniedbań.

To, co zrobiła Merkel z Bundeswehrą… To wygląda jak cyrk

— twierdzi prof. Musiał.

Mówienie,
że to jest najbardziej propolski polityk… Takiego „propolskiego”
polityka bym sobie nie życzył po prostu. Wolałbym, żeby to był polityk,
który by otwarcie mówił, co mu się w Polsce nie podoba, żeby był
uczciwy, otwarty, a nie żeby za plecami wykonywał takie manewry, jak
pani Merkel robi i używa polskiego rządu jako chłopca do bicia, aby
odwrócić uwagę od problemów w Niemczech oraz w Europie,
które spowodowała

— stwierdza.

Merkel
używa krągłych słówek, ale dogaduje się z Putinem i umożliwia
mu agresję wojskową w Ukrainie. Ona jest tak samo proukraińska, jak
propolska. Jej polityka zagraża pokojowi, bo mamy wojnę na wschodzie –
swoją polityką doprowadziła do tego, że umożliwia Putinowi te działania

— podsumowuje historyk.

Mateusz Morawiecki dziękuje Angeli Merkel: "Dziś kończy się pewna bardzo ważna epoka". Jak premier komentuje trudne tematy?

CZYTAJ TAKŻE:

— Spór o praworządność? Merkel deklaruje zaangażowanie: Powinniśmy znaleźć rozwiązanie poprzez dialog, poprzez rozmowy

— Co kanclerz Niemiec i premier RP mówili o NS2? „Gwarancje tranzytu gazu przez Ukrainę zmniejszą możliwość rosyjskiego szantażu”

— Premier
Morawiecki w „FAZ” o relacjach Polski i Niemiec: W kilku kwestiach
oczekiwałbym zmian. Problemem jest gazociąg Nord Stream 2

— Ostatnia wizyta Angeli Merkel w Polsce jako kanclerz. Niemiecka polityk złożyła wieniec przed Grobem Nieznanego Żołnierza

Niemcy nie będą tęsknić za Merkel

Formalnie panowanie Angeli Merkel w Niemczech zakończyło się wraz z
zaprzysiężeniem Olafa Schulza na kolejnego kanclerza Niemiec. Po
szesnastu latach stabilnego przywództwa na arenie międzynarodowej
Żelazna Kanclerz pozostawi po sobie nie tylko wyraźną pustkę, ale
również szereg nierozwiązanych problemów, piszą komentatorzy
Bloomberg.com Chris Reiter, Arne Delfs oraz Patrick Donahue.Chociaż prowadziła otwarty dialog z Władimirem Putinem, byłym szefem placówki KGB w Niemczech Wschodnich, ich interakcje były naznaczone intrygami z czasów zimnej wojny. Podczas swojej pierwszej wizyty na Kremlu w 2002 roku, kiedy była jeszcze liderką opozycji, Merkel i Putin przez kilka minut wpatrywali się w siebie. W końcu Putin przerwał ciszę, witając ją po niemiecku. Odpowiedziała po rosyjsku.

Angela
Merkel, w uznaniu za „wysiłki i działania” podczas kryzysu
migracyjnego 2015 r. została wyróżniona przez UNESCO. W 2015 r. ówczesna
kanclerz Niemiec zdecydowała się na politykę „otwartych drzwi” wobec
napływającej fali migrantów z Afryki i Bliskiego Wschodu. Niemcy
przyjęły wówczas ponad 1,5 mln migrantów. Po latach przyznała, że nie
udało się zażegnać przyczyn migracji na płaszczyźnie międzynarodowej,
a „przemytnicy ludzi nadal mają przewagę”. Zaznaczyła, że nie udało się
również stworzyć w Europie jednolitego systemu azylowego i migracyjnego.
Kryzys migracyjny wiązał się również z wieloma przykrymi
sytuacjami, takimi jak noc sylwestrowa 2015/2016 r. w Kolonii, kiedy
to setki kobiet zostało okradzionych, było molestowanych seksualnie,
a część z nich została zgwałcona. Jak wynika z ustaleń prokuratury
w Kolonii, część sprawców pochodziła z Maroka i Algierii.

decyzję jury o przyznaniu Angeli Merkel Nagrody Pokojowej argumentował dyrektor generalny UNESCO Audrey Azoulay.

Decyzja jury przypomniała nam, że sposób, w jaki traktujemy migrantów i uchodźców, jest kwestią rozsądzającą

— dodał Azoulay.

Wszyscy
członkowie jury byli poruszeni jej odważną decyzją w 2015 r.
o przyjęciu ponad 1,2 mln uchodźców, zwłaszcza z Syrii, Iraku,
Afganistanu i Erytrei. To jest dziedzictwo, które ona pozostawia

— mówił z kolei Denis Mukwege, przewodniczący jury, ginekolog, laureat Pokojowej Nagrody Nobla w 2018 r.

Pokojowa
Nagroda UNESCO im. Félixa Houphouëta-Boigny’ego jest przyznawana
co roku od 33 lat. Na tego rodzaju wyróżnienie mogą liczyć osoby,
instytucje, prywatne lub publiczne, które w istotny sposób przyczyniły
się do promowania, badania, zabezpieczenia lub utrzymania pokoju,
zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i Konstytucją UNESCO.

W przeszłości nagrodą zostały uhonorowane takie osobistości, jak Jimmy Carter, Nelson Mandela czy Frederik W. De Klerk.